Μήνυμα της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά την εξόδιο Ακολουθία του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτου (11 Δεκεμβρίου 2019)
«Θάνατος ὄντως ὁσιακός. Εἰς ἡμᾶς ἐσκόρπισε ἀναστάσιμον αἴσθησιν. Ἐμπροστά μας εἴχαμε νεκρὸν καὶ ἥρμοζε πένθος, ὅμως μέσα μας ἐζούσαμε ἀνάστασιν. Καὶ τοῦτο τὸ αἴσθημα δὲν ἔλειψε πλέον· μὲ αὐτὸ συνοδεύεται ἔκτοτε ἡ ἐνθύμησις τοῦ ἀειμνήστου ἁγίου Γέροντος» (Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου, «Προθύμως ἀνάβαινε», Ἔκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου).
Μὲ αὐτὴν τὴν γλαφυρὰν καὶ ἐμπειρικὴν περιγραφήν, ὁ πορευόμενος πρὸς τὸν τοῦ Κυρίου Θρόνον ἱεροπρεπὴς ὁδοιπόρος, μακαριστὸς Γέρων Ἐφραὶμ ὁ Φιλοθεΐτης περιέγραφε τὴν ὁσιακὴν κοίμησιν τοῦ ἐφ’ ἁγιότητι βίου διακριθέντος, ἀλείπτου αὐτοῦ Ὁσίου Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, γενομένην ἐν ἔτει 1959.
Καὶ ἰδού! Μετὰ ἑξήκοντα ἔτη, Σάββατον ἑσπέρας καὶ πανηγυριζόντων ἡμῶν ἔτι καὶ ἔτι τὸν θρίαμβον τῆς «μιᾶς τῶν Σαββάτων», ἀξιούμεθα νὰ ἐπαναλάβωμεν αὐτὴν τὴν περιγραφὴν διὰ τὴν ἐκδημίαν τοῦ ἀείμνηστου π. Ἐφραὶμ τοῦ Ἁγιορείτου. Ὄντως, ἔχομεν ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὴν ἀκλινῆ πεποίθησιν, τὸ βίωμα καλλίτερον, ὅτι ὁ μετὰ Χριστὸν καὶ ἐν Χριστῷ θάνατος διατηρεῖ τὸν σωματικὸν ἀποχωρισμὸν μόνον ὡς δυσάρεστον γέννημα, πλὴν αὐτὸς οὗτος ὁ θάνατος τοῦ Χριστιανοῦ εὐωδιάζει ἀμέσως Ἀνάστασιν. Τοῦτο ἰσχύει ἐκτυπώτερον εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν τοῦ μοναχισμοῦ καὶ μάλιστα τοῦ ἀθωνικοῦ.
Φορεὺς τοιούτου φρονήματος καὶ ὁ ἀείμνηστος, ἔλαβε φῶς ἐκ τοῦ ὑψηλόφρονος Ἄθωνος, δρόσον ἀτέρμονα ἐκ τῆς ἁγίας ἐρήμου, πνεῦμα κοινοβιακὸν ἐκ τῆς τοῦ Φιλοθέου, τὸν γλυκὺν μητροποθητὸν ἀσπασμὸν τῆς Γλυκοφιλούσης, τὸν ζῆλον τοῦ Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὸν πόθον τῆς ἡσυχίας τοῦ Ὁσίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τὰ ἔφερεν ὡς πολύτιμα καὶ τιμαλφῆ εἰς τὸν εὐλογημένον λαὸν τῆς Ἀμερικῆς, εἰς τὸ ἡμέτερον ποίμνιον τῆς πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ ἠπείρου.
Οὕτως ἐκόμισε μίαν ἀναγέννησιν ἱεράν, μίαν παράδοσιν πατερικήν, ἄρωμα Ἀνατολῆς, εἰς ποθοῦντα Χριστὸν πρόσωπα, διὰ τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς αὐτοῦ, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ δι’ ἔργων, λόγων, κόπων καὶ μόχθων, κατασταθεὶς πατὴρ φιλόστοργος, ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν τῶν τοῦ Πνεύματος, πνευματικὸς ἔμπειρος, τύπος καὶ ὑπογραμμὸς τῆς βιοτῆς ἥν ἐδιδάχθη παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἀθωνίτου Γαμαλιήλ, ἤτοι Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, οὗτινος τὴν ἁγιοκατάταξιν πρό τινος ἐξηγγείλαμεν.
Ὁ εὐχαριστιακὸς προσανατολισμός, ἡ ἀδιάλειπτος προσευχή, ἡ ὑγιὴς ἐκκλησιολογία τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ ἀπετέλεσαν ὁδοδείκτην εἰς τὰς πολλαπλᾶς ἐκδηλώσεις τῆς ἱερατικῆς καὶ ποιμαντικῆς του πορείας. Ἄλλως τε, εἰς τὰ ὦτα τοῦ μακαριστοῦ θὰ ἤχει ἡ φωνὴ ἥν ἤκουσεν ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ ἐν ὁράματι, ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως.
Τὸ λοιπόν, πενθηφόρος ὁμήγυρις, ἡ καλύβη τοῦ παπποῦ Ἰωσὴφ ἐσφραγίσθη κατ’ ἄνθρωπον. Τὰ ἔκγονα ὅμως ἐκείνου κατεκυρίευσαν τῆς γῆς. Εἰς τὰς ἀγρυπνίας των ἀνέτειλε τὸ Κυριάκον φῶς. Εἰς τὰς λειτουργίας των ἀκούεται πλέον μόνον τὸ «ὡσαννά». Τὸ κοσμβοσχοίνιον ἐμέτρησε τὸ τελευταῖον «ἐλέησον» διὰ νὰ δώσῃ τὴν ἀέναον σκυτάλην εἰς τὸ «δόξα σοι». Οἱ ὀφθαλμοὶ ἐκλείσθησαν τοῦ μὴ βλέπειν ἔτι τὴν ματαιότητα ἀλλὰ τὴν ἀφθαρσίαν τῶν οὐρανῶν. Καὶ ἡμεῖς, ἐκ Φαναρίου, ἐπιδα-ψιλεύοντες τὴν Πατριαρχικὴν ἡμῶν εὐλογίαν καὶ συγχώρησιν, προσευχόμεθα ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς μακαρίας ψυχῆς τοῦ μεταστάντος σεβασμίου Γέροντος καὶ ἐπικαλούμεθα ἐκ τῆς αἰωνίου τροφῆς τὰς εὐχὰς τῶν προαπελθόντων κατὰ πνεῦμα οἰκογενῶν τῆς συνοδείας ταύτης.
Κύριος ὁ Θεός, ἡ Χώρα τῶν Ζώντων, ὁ χωρήσας ἐν τῇ Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου, αὐτῷ μὲν συγχωρήσαι, ὑμᾶς παραμηθήσαι καὶ ἡμᾶς πάντας ἐλεήσαι καὶ σώσαι ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.
,βιθ’ Δεκεμβρίου ι’
.
