Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες», αφού τα δώρα τυφλώνουν τους οφθαλμούς της σκέψης.
Δεν θα θέλαμε να ασχοληθούμε με τις θέσεις Ελλαδιτών, κάποιοι των οποίων, αυθαίρετα βγάζουν συμπεράσματα και θεωρούν εξ καθέδρας την επερχόμενη καταστροφή. Είναι άνευ σημασίας, αφού δεν έχουν βάσει επί της πραγματικότητας, για την οποία εικάζουν και εικοτολογούν.
Μας προκάλεσε όμως έκπληξη η ανάγνωση στα ελληνικά της επιστολής του Σέρβου επισκόπου Μπάτσκας Ειρηναίου, ο οποίος αδυνατεί με τους ελληνισμούς του, να καλύψει το φαινόμενο.
Χωρίς να μπούμε στο κείμενο που είναι “και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ” θα θέλαμε ο Σέρβος Επίσκοπος να δει μερικά ερωτήματα που προκύπτουν από την ανάγνωση της Ρωσικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας, αφού έχει καταλήξει ότι γράφοντας εξ αφορμής του θέματος της φημολογούμενης Ουκρανικής Αυτοκεφαλίας, έσωσε την ψυχή του.
Δεν θα ασχοληθούμε με τον τρόπο παραχώρησης αυτοκεφάλου στην Ρωσική Εκκλησία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποκόπτοντας μέρος του κανονικού τους εδάφους. Ούτε θα θεωρήσουμε την τυχόν τήρηση ή μη των όρων των σχετικών τόμων. Βέβαια διαβάσαμε πριν από καιρό σε ψευδώνυμο κείμενο και συμφωνούμε, ότι καμία νεότερη Εκκλησία δεν δικαιούται να λέγει ότι έχει κανονικό έδαφος, αφού η ίδρυση τους από τμήματα του κανονικού εδάφους της Εκκλησίας της Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, δεν έχει επικυρωθεί από Οικουμενική Σύνοδο με κανόνα. Εκ τούτων λογικό θα ήταν αύριο, να ακούσουμε «Σας έδωσα ανεξαρτησία, Σας την παίρνω πίσω».
Σίγουρα ο Επίσκοπος έχει περισσότερες πληροφορίες για την Ρωσική Σύνοδο του Καρλοβικίου, η οποία ως συνέδριο των αυτοεξορίστων Ρώσων Επισκόπων και λαϊκών, υπό την αιγίδα και ευλογία του Πατριάρχου Σερβίας Δημητρίου, συνήλθε από τις 8 μέχρι τις 21 Νοεμβρίου 1921 στην πόλη Κάρλοβατς (Καρλοβίκια) του Συρμίου της Σερβίας.
Από εκεί λοιπόν ξεκίνησε η δράση της μέχρι το 2007 σχισματικής κοινότητος, της αυτοαποκαλούμενης «Ρωσική Ορθόδοξος Εκκλησία εν Υπερορία». Σε πολλούς, και το λέω αυτό γιατί είναι περισσότεροι οι κατέχοντες και αγνοούντες απλή ιστορία, είναι γνωστές οι κινήσεις και τα προβλήματα που έφερε στην ανά την Οικουμένη Ορθοδοξία, η σχισματική αυτή κοινότητα με την οποία διατήρησε εκκλησιαστική κοινωνία η Σερβική Εκκλησία, μέχρι αργά στον 20ο αιώνα.
Βαρύς και επίκαιρος, διάβαζε γάμοι στα κτήματα, είναι ο πόνος που προκάλεσε μετά και την Β’ Σύνοδο Πανδιασποράς το 1938, και πάλι στο Κάρλοβατς, η Ρωσική αυτή ανεξάρτητη «Εκκλησία» αναμιγνυόμενη σε εκκλησιαστικά πράγματα της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η ακρασία των εξ αυτών εν Αμερική Ρώσσων Ιεραρχών, το 1960 και το 1971, με τις χειροτονίες και χειροθεσίες που έκαναν αντίστοιχα, «προσέφεραν» τα δεκάδες εκκλησιαστικά σχίσματα στην Ελλάδα και την Ελληνική διασπορά. Έως τα σήμερα υπάρχουν στην Ελληνόφωνη και όχι μόνο Ορθοδοξία, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν τρεφόμενοι από το ταγκαλάκι του εγωισμού, περί τους 100 και πλέον σχισματικούς επισκόπους.
Με την «Πράξη κανονικής κοινωνίας» από το 2007 την οποία υπέγραψαν ο Μόσχας Αλέξιος Β΄ και ο εν Νέα Υόρκη και Ανατολική Αμερική Λαύρος, «Καθοδηγούμενοι ὑπὸ τῆς ἐπιδιώξεως διὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐντεταλμένης εὐλογημένης εἰρήνης, ἀγάπης καὶ φιαλαδέλφου ἑνώσεως στὴν κοινὴ καλλιέργεια τοῦ Θείου ἀγροῦ παντὸς τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ τῶν πιστῶν αὐτῆς, εὑρισκομένων στὴν πατρίδα καὶ στὴ διασπορά, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψη τὴν ἱστορικῶς διαμορφωθεῖσα διάρθρωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς ἐκτὸς τῶν ὀρίων τοῦ κανονικοῦ ἐδάφους τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας,» η Ρωσική Εκκλησία έθεσε ακόμα ένα αγκάθι στον στέφανο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Δεν πρέπει να μείνει απαρατήρητο, τουλάχιστον σε όσους συμμεριζόμαστε τα περί πνευματικού νόμου, το ότι και οι δύο συνυπογράψαντες, κοιμήθηκαν στον αμέσως επόμενο χρόνο.
Και περιμένοντας απόψεις για το θέμα της Υπερορίου Ρωσικής Συνόδου, μας απασχολεί και η Σύνοδος της Μετροπόλια, σήμερα αυτοαποκαλούμενης «Αυτοκέφαλος Ορθόδοξος Εκκλησιά της Αμερικής». O Μόσχας και η υπ΄ αυτόν Σομπόρ απέδωσε «Αυτοκεφαλία» στην κοινότητα αυτή και περιέλαβε τον πρωθιεράρχη της, σήμερα Μητροπολίτη Τύχωνα, στα Δίπτυχα μετά τον προκαθήμενο της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας των χωρών Τσεχίας και Σλοβακίας. Αυτό συνέβη και με την παραχώρηση αυτονομίας σε εκκλησιαστικές κοινότητες στην Ιαπωνία, αλλά και ειδικών καθεστώτων σε τοπικές εκκλησίες της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, όπως έκανε και για την Ουκρανία, αφού δεν αποδέχθηκε να ενεργήσει το αίτημα της, για Αυτοκεφαλία.
Ποιος λοιπόν έδωσε την εξουσία σε κανονικό έδαφος άλλης Εκκλησίας, η Αμερική (βαρβαρική) ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, να πήξει η Ρωσική Εκκλησία, αυτοκέφαλη Εκκλησία; Αλλά και πότε στην μακραίωνη εκκλησιαστική ιστορία έγινε αυτοκέφαλη μια Εκκλησία με απόφαση άλλου, εκτός του Οικουμενικού Πατριαρχείου;
Ερωτήματα που έχουν συνάρτηση με την Εκκλησία στην Ουκρανία και την περί του εκκλησιαστικού αυτοκεφάλου της συζήτηση. Ερωτήματα για θέματα, τα οποία θα πρέπει με τιμιότητα να μην τα κρύβουμε αυτή την στιγμή, κάτω από το τραπέζι.
Πάντως οι Ιεράρχες της υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο Συνόδου, δεν φαίνονται ομονοούντες στα όσα εκπορεύονται επισήμως. Αν ρωτήσουμε τους παπάδες και τον λαό, εκεί το αίμα βράζει για απορωσοποίηση. Με αυτά και με άλλα όμως, η Μητέρα δεν ξεσυνερίζεται το νήπιο, όταν αυτό κάνει ζήλιες, νάζια και τσιριμόγκες.
