Μακαριώτατε
Εξοχότατοι, σεβαστοί εκπρόσωποι της κρατικής αρχής,
Σεβασμιώτατοι μητροπολίτες
Θεοφιλέστατοι, πανοσιολογιώτατοι,
Οσιώτατοι αδελφοί μοναχοί και ευλαβέστατοι και τίμιοι πατέρες,
Αγαπημένοι αδελφοί, αδελφές και επισκέπτες,
Σας ευχαριστώ, Μακαριώτατε, για τον ένθερμο λόγο με την οποίο μου απευθυνθήκατε ποιμενικώς, όπως και για τα υψηλά νοήματα που περιείχε ο λόγος και προσκρούουν στις ταπεινές μου δυνάμεις και γνώσεις.
Η τιμή που μου επιφυλάξατε να απευθυνθώ στα αόρατα μέλη της θριαμβεύουσας Εκκλησίας και στα παρόντα μέλη της επίγειας Εκκλησίας, είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλη, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μεγάλο βάρος. Πρέπει να σας απευθυνθώ ως νεοχειροτονημένος αρχιερέας του Κυρίου Ιησού Χριστού, ως εικόνα που θεωρώ αδύναμό τον εαυτό μου να φέρω για αυτό το υψηλό αρχιερατικό αξίωμα. Για αυτό, ταπεινά ζητώ τις προσευχές και την υποστήριξη από όλους σας.
Να είσαι επίσκοπος, διάδοχος της αποστολικής χάριτος, σημαίνει να είσαι πρώτος όχι σε υπεροχή, όχι σε κάποια προνόμια, αλλά στην ευθύνη και στην διακονία των άλλων για το καλό, κατά τα λόγια του Σωτήρος απευθυνόμενα προς τους μαθητές Του: «εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος!» (Μκ. 9,35) Αυτό σημαίνει να είσαι ταπεινός εργάτης στον αγρό του Κυρίου, διάκονος του μυστηρίου της αγάπης, του μυστηρίου της Ευχαριστίας, όχι μόνο στους ναούς του Θεού, αλλά και στους ζωντανούς ναούς – στις καρδιές των ανθρώπων. Η θεία μετάληψη ως κορύφωση της θείας λειτουργίας είναι έργο μιας ακατάπαυστης ευχαριστίας προς τον Θεό.
Και για το λόγο αυτό θα αποτελεί ακριβώς Ιερά Ευχαριστία από την καρδιά μου «κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα».
Πρωτίστως ευχαριστώ τον μόνο αληθινό Θεό, αποκαλυμμένος στα τρία Πρόσωπα, τα οποία είναι μέσω της αποκαλυπτικής Σωτηρίας για αυτό που είμαι μέρος της Σωτήριας Του αποκάλυψη, «ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν, τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων», καθώς και υπέρ αυτής της μεγάλης διακονίας στην οποία με έχει προσκαλέσει.
Αμέσως μετά της Τριαδικής Τελειότητος, αμέτρητα ευγνωμονώ την Βασίλισσα των Ουρανών, την Μητέρα των χριστιανών, την Παναγία Θεοτόκο, της οποίας τη μητρική προστασία και αγάπη αισθάνομαι από παιδί. Χρεωστικώς ευγνωμονώ, επίσης, τον τίμιο, ένδοξο Προφήτα και Πρόδρομο του Κυρίου, τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, στην μάντρα του οποίου ανήκω και τον οποίον 25 χρόνια με σεβασμό διακονώ.
Ιδιαίτερη ευχαριστία οφείλω στον ανάδοχο μου ποιμενάρχη, τον πολυσέβαστο Μητροπολίτη Δέβρων και Κιτσέβου κ. Τιμόθεο, ο οποίος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με την μοναχική μου ζωή: συγκεκριμένα, είναι ο αρχιερέας ο οποίος ετέλεσε την μοναχική κουρά, με χειροτόνησε ως ιεροδιάκονο και ιερομόναχο, και τώρα, με δική του προτροπή, η Αρχιερατική Ιερά Σύνοδος με χειροτόνησε λαμβάνοντας τον τρίτο βαθμό της ιεροσύνης. Η αμέριστη του υποστήριξη, προς εμένα αναδείχθηκε επιούσια. Και στο μέλλον εκζητώ την πατρική του ευλογία και παραμένω στη σκέπη της υπακοής μου προς αυτόν.
Ένα αναπόσπαστο κομμάτι από αυτή την ιερά ευχαριστία είναι και οι γονείς μου, ο πατέρας μου Μπόρις και η βιολογική αείμνηστη μητέρα μου Σβετλάνα, για την οποία αισθάνομαι πως ακατάπαυστα με ευλογεί από την ουράνια Εκκλησία – ας είναι αιωνία η μνήμη της! – όπως και η δεύτερή μου μητέρα Ζίβκα, η οποία κυριολεκτικά σε όλα, αλλά πιο πολύ στην αγάπη, αναδείχθηκε ως γνήσια αντικατάστατη μητέρα. Η ευχή τους και η υποστήριξη τους από τα πρόσκαιρα και γήινα στην επιλογή μου για τα αιώνια και άφθαρτα ήταν για μένα η βάση πάνω στην οποία ξεκίνησα να χτίζω την μοναχική μου ζωή. Αυτοί αφιέρωσαν στον Θεό το παιδί τους, και σήμερα αυτοί έχουν μερικές δεκάδες τέκνα, επειδή αγκάλιασαν τους μοναχούς και τις μοναχές ως δικά τους παιδιά, δίχως να τους ξεχωρίσουν από μένα.
Μιλώντας τώρα για τους γονείς, αναπόφευκτο είναι να εκφράσω υιική ευγνωμοσύνη και προς τον αείμνηστο Γέροντα Αρχιμανδρίτη Γεώργιο Καψάνη, τον Προηγούμενο της αγιορείτικης μονής Γρηγορίου. Η αθόλωτη του πνευματική αγάπη υπήρξε αληθινός πνευματικός πατέρας με γονικό αίσθημα φροντίδας – παραμένει για μένα προτροπή και έμπνευση στην εκπλήρωση της κλίσης μου ως πνευματικός καθοδηγός. Θυμάμαι τα λόγια με τα οποία ο Γέροντας μας συμβούλευε στο Άγιο Όρος: «Το έργο σας πρέπει να είναι ιεραποστολικό. Με τα δίχτυα της αποστολικής αγάπης να μαζεύετε όσο περισσότερες ψυχές για τον Χριστό. Αλλά, να ξέρετε πως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, για αυτό θα πρέπει, με άσκηση, πόνος και θυσία, να κατακτάτε πιθαμή με πιθαμή εδάφους από τον πνευματικό εχθρό». Με τις άγιές του ευχές, μέχρι σήμερα, προσπαθούμε να εκπληρώσουμε την διδαχή που μας ανέθεσε. Ας είναι η μνήμη του αιωνία και η ευλογία του μαζί μας!
Σύντομα μετά την εκλογή μου ως επίσκοπος με την ψήφο των αγίων αρχιερέων της Συνόδου της αγιοτάτης μας Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, δήλωσα ότι «η μοναχική ζωή για μένα παραμένει ύψιστη κλίση της ζωής». Ο Πάγκαλος Θεός με αξίωσε με μια πανέμορφη Χριστοειδή μοναχική οικογένεια, με τους αδελφούς και αδελφές μου μοναχούς και μοναχές, οι οποίοι/ες ουσιαστικά είναι η ζωή μου και η δύναμή μου, εν συντομία– αυτοί είναι όλο το είναι μου! Μαρτυρώ μπροστά στον Κύριο και σε όλους τους Αγίους σε αυτό τον ουρανοειδή ναό της Σοφίας του Θεού: ό,τι κάνω, συμπεριλαμβανομένου και το ότι στέκομαι σήμερα μπροστά σας με αυτή την αρχιερατική στολή, το κάνω πρωτίστως για αυτούς, για την προκοπή τους στην οδό τους προς την θέωση και καταθέτω ιερά διαθήκη πως θα μείνω μαζί τους μέχρι το τέλος της επίγειας μου ζωής, και εάν ο Θεός σπλαχνιστεί προς εμένα, τον τελευταίο και μικρότερο – και στην αιωνιότητα. Ταπεινά ζητάω την πιστότητα και τις προσευχές τους, επειδή οι προσευχές των μοναχών συγκρατούν τον κόσμο. Πάντοτε μέχρι τώρα αισθάνομαι την αγάπη και την υποστήριξή τους, και αυτά, αγαπητά μου τέκνα, θα τα χρειαστώ εις διπλούν από τώρα και στο εξής.
Ευχαριστώ και ζητώ τις προσευχές όλων των πνευματικών μου τέκνων, τα οποία από υπακοή προς τον Θεό, πραγματικά τα αγαπώ ως δικούς μου υιούς και θυγατέρες. Η αγάπη τους είναι ζωτικής σημασίας για μένα και για αυτό τους παρακαλώ με την αγάπη τους να είναι πάντοτε κοντά μου, όπως και εγώ τους υπόσχομαι ότι θα είμαι πάντοτε κοντά τους, όπως μέχρι τώρα, επειδή αυτοί είναι ο έπαινός μου και η δόξα μου εν Κυρίω Ιησού. Η χαρά τους είναι και δική μου χαρά, η λύπη τους είναι και δική μου λύπη, η σωτηρία τους – ο σκοπός της ζωής μου.
Εδώ είναι, φυσικά, και τα πνευματικά μου παιδιά, οι προστατευόμενοι από τα μοναστήρια μας (δηλαδή οι πρώην χρήστες), με τους οποίους μαζί μοιραζόμασταν και μοιραζόμαστε το μοναστηριακό άρτο, έχουμε περάσει πολλούς αγώνες, πτώσεις, αλλά και πολλές αναστάσεις. Στην επικοινωνία μαζί τους, το κύριο κίνητρο για μένα είναι τα λόγια του Χριστού, πως «μεγάλη χαρά γίνεται στον Ουρανό για έναν αμαρτωλός που μετανοεί» (συγκ. Λκ 15,7). Επομένως, η πρόοδός τους, η προκοπή τους στην ζωή εν Χριστώ, για μένα είναι αληθινή πνευματική τροφή, ξεκούραση και ανάπαυση. Και όντως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για έναν πατέρα, ιδιαίτερα τον πνευματικό, από αυτό, όταν δηλαδή βλέπει πως τα τέκνα του προοδεύουν στην μετάνοια και στις αρετές, κοπιάζουν στην άσκηση της αγάπης για τον Χριστό, και δεν υπάρχει μεγαλύτερο βραβείο για αυτόν από την σωτηρία τους, την οποία και ποθεί περισσότερο από την δική του. Θέλω αυτοί να ξέρουν πως ποτέ δεν θα τους αφήσουμε, τους ζητάω συγγνώμη εάν σε κάποια πράγματα ίσως έχω σφάλει, αλλά και τους παρακαλώ και αυτοί να αποτελέσουν κίνητρο με την καλή τους ζωή και τις προσευχές.
Συνεχίζοντας, ευχαριστώ και εσάς, όλους τους φίλους και γνωστούς μου, παρόντες τώρα εδώ, αλλά και αυτούς που βρίσκεστε παντού στον κόσμο και θερμώς παρακαλώ για την υποστήριξή σας, τις προσευχές σας και την αγάπη σας. Τώρα, στην προσωπική μου Πεντηκοστή, όταν πάνω μου χύθηκε πανσυγχωρητική χάρη του Αγίου Πνεύματος, ταπεινά ζητάω συγχώρεση από όλους/ες σας, όπως και από αυτούς με τους οποίους έχω διαφωνήσει σε κάποια πράγματα, εάν κάποιον έχω λυπήσει ή σε κάποιον έχω σφάλει με λόγο, έργο ή λογισμό, για να μπορέσω με ειρηνική συνείδηση να θέσω μια νέα αρχή στο έργο του αγρού του Κυρίου. Σήμερα, όταν εορτάζουμε την μνήμη των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων, καλό είναι να θυμηθούμε την μετάνοια του Αποστόλου Πέτρου και την τριπλή του ομολογία της αγάπης προς τον Χριστό: «Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε!» (Ιω. 21,15) Ταυτόχρονα, θέλω να πω πως και εγώ από καρδιάς τους συγχωρώ όλους όσοι με έχουν πληγώσει-κατά κάποιο τρόπο- ή έχουν σφάλει εναντίον μου . Ο Θεός του ελέους και της αγάπης να σπλαχνισθεί όλους μας!
Αισθανόμενος την επισκοπική μου ομιλία και ως ιδιόμορφη εξομολόγηση και ως ιδιόμορφη αναφορά, μπροστά σας θα εκμυστηρευτώ δημόσια και θα εξομολογήσω την άμεμπτη μου αφοσίωση προς τον σλαβομακεδονικό μου λαό και προς την Πατρίδα μου τη Βόρεια Μακεδονία αλλά πιο πολύ προς την Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, την Μητέρα Εκκλησία όλων των ορθοδόξων στα πλαίσια του κράτους μας, του οποίου ως μοναχός, ήδη εδώ και 25 χρόνια αγόγγυστα και αφοσιωμένα διακονώ. Απλώς, δεν είναι δυνατόν αυτός ο οποίος επέλεξε και κοπιάζει να ζει για την Βασιλεία του Ουρανού, να μην αγαπά και την δική του επίγεια πατρίδα, όπως και τους πλησίον του, επειδή αυτοί είναι το ευλογημένο από τον Θεό περιβάλλον και ο περίγυρος, όπου ο Θεός έχει ευλογήσει ώστε να επιτελούνται τα έργα της σωτηρίας. Άλλωστε, σημαντική είναι η μαρτυρία των λέξεων, αλλά πιο σημαντικά είναι τα έργα και η θυσία. Και έτσι, θα αφήσω αυτό που επιτελέστηκε, το οποίο ασφαλώς είναι καρπός όχι της δικής μας δικαιοσύνης, αλλά της χάριτος του Θεού – μόνο του να μιλάει για την αφοσίωσή μας προς την Πατρίδα και τον πιστό λαό μας.
Ασφαλώς, στα πλαίσια αυτά, απαραίτητο είναι να αναφέρουμε ότι η Εκκλησία ζει και υπάρχει για να εκφράζει το τέλειο έργο της αγάπης, εκφρασμένο από τα λόγια του Αποστόλου: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28). Όλοι εμείς που αποτελούμε το πλήρωμα της Εκκλησίας πρέπει συνεχώς να μαρτυρούμε το νόημα του λεγομένου με την ζωή και τα έργα, προστατεύοντας την χριστιανική ταυτότητα από κάθε ιδεολογική, εθνική και πολιτική αιχμαλωσία, που είναι φαινόμενο τονισμένο ανά την ορθόδοξη οικουμένη στις ημέρες μας, και το οποίο προκαλεί τεράστια ζημιά, φανερή στις τελευταίες τρέχουσες εξελίξεις. Οι διαιρέσεις, από τις αρχές ή τις εξουσίες από τον κόσμο τούτο, αποτελούν κίνδυνο για τον καθολικό χαρακτήρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και σύγχρονο και επικίνδυνο πειρασμό, που μας απομακρύνει από τον Χριστό, και διαβρώνει την καθολικότητα του σώματος του Χριστού. Μπορούμε, όμως, να το νικήσουμε με την αγάπη και την προσευχή του Υιού του Θεού, ο Οποίος ζητούσε από τον Ουράνιο του Πατέρα «ἵνα πάντες ἓν ὦσι» (συγκ. Ιω. 17,21).
Για τον πραγματικό μοναχό δεν είναι καθόλου παράξενο ούτε ξένο να ακολουθεί την άσκηση της αυταπαρνήσεως, επειδή αυτή είναι η βασική υπόσχεση κατά την οποία ο μοναχός, φεύγοντας από τον κόσμο, εγκαταλείπει τις οικονομικές απολαβές. Εξάλλου, όπως λένε οι ερημίτες πατέρες ασκητές, «ο κόσμος, οι άνθρωποι και τα πράγματα – όλα αυτά είναι καλά. Γίνονται βλαβερά για μας όταν τα βλέπουμε εμπαθώς». Είμαι μάρτυρας, αυτές τις δυο-μίση δεκαετίες που πέρασαν, ότι οι μοναστικές μου αδελφότητές δεν έχουν λάβει καμία οικονομική εισφορά για την καθολική δραστηριότητά τους, ούτε λαμβάνουν κάποιο κρατικό ή εκκλησιαστικό μισθό, και επίσης, δεν είναι ούτε κοινωνικά ούτε συνταξιοδοτικά ασφαλισμένοι. Ασφαλώς, αυτό ισχύει και για μένα, ως μέλος αυτής της μοναχικής κοινότητας. Και στο μέλλον, ελπίζω να μην ακούγεται, καθόλου παράδοξο που άλλωστε η πρόθεσή μου δεν είναι αυτή , αλλά είναι ειλικρινής και σύμφωνη με την μέχρι τώρα πραγματικότητα της ζωής μου και συμπεριφορά – εφόσον ως βοηθός επίσκοπος δικαιούμαι, κάποιου μισθού θα την διανέμω πλήρως για τις ανάγκες της αδελφότητας και για την ιεραποστολή της.
Διατελώντας, θα ήθελα ακόμη μια φορά να σας ευχαριστήσω όλους/ες κα να ζητήσω τις προσευχές σας, ώστε να μπορέσω ανεπαίσχυντα να βαστάξω τον αρχιερατική ράβδο, προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού και για το καλό του ποιμνίου που μου εμπιστεύθηκε. Ας έρθει η αρχιερατική ευλογία πάνω από όλους/ες σας, όπως και σε όλη την κοινωνία, την κλυδωνιζόμενη από τις πολλές δοκιμασίες, και με τις ευχές των Αγίων Αποστόλων, η Εκκλησία του Χριστού να νικήσει τις εχθρικές δυνάμεις και να μείνει αβλαβής η αγία της παράδοση, τα έθιμα και ο τρόπος ζωής των χριστιανών. Ό,τι και να γίνεται σήμερα στον κόσμο, εμείς οι Χριστιανοί, δεν πρέπει να αφήσουμε τον φόβο να νικήσει την αγάπη μας προς τον πλησίον και την δυνατή εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Ουσιαστικά, από τι θα φοβούμασταν, εφόσον έχουμε συνεχώς μπροστά μας τα λόγια του σημερινού εορτάζοντος, του Πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Παύλου, ο οποίος λέγει: οὐ γὰρ ἐλάβετε Πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾿ ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· «ἀββᾶ ὁ πατήρ!» (Ρωμ. 8,15)
Αγαπητοί μου, σας ευχαριστώ για την προσοχή και σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε για όλα τα λάθη μου!
