Αγαπητοί αναγνώστες,
Παραθέτουμε ένα κείμενο που μας έστειλε ένας προσκυνητής, ο οποίος επισκέφτηκε πρόσφατα την Ιερά Μονή μας. Μέσα αυτός αποκαλύπτει τις εντυπώσεις του από την διαμονή του στο Μοναστήρι, και μας τιμά με τα ωραία λόγια. Αυτό το κείμενο είναι μαρτυρία για την άγνοια στην οποία συχνά ζούμε – τόσο κοντά σαν γείτονες και πολιτισμοί, ενώ τόσο μακρυά ως αδελφοί εν Χριστώ – επειδή δεν γνωριζόμαστε αρκετά. Η αγάπη μεταξύ των λαών γεννιέται από την γνώση του άλλου, από την φιλία και την επικοινωνία.
Ευχαριστούμε θερμά τον Φώτη, τον πλέον φίλο και αδελφό μας, για τα ωραία λόγια του.
Η Αδελφότητα
Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου – Μονή Μπίγκορσκι, κάπου κοντά στην πόλη Ντέμπαρ της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που πρώτα ο Θεός πρόκειται να ονομαστεί Βόρεια Μακεδονία, και η Ορθοδοξία και ο Ορθόδοξος μοναχισμός αναβιώνουν! Είχα διαβάσει αρκετά για την αιωνόβια ιστορία της μονής, για τα ένδοξα χρόνια της, για την δύσκολη περίοδο του κομμουνισμού, της ερήμωσης της, καθώς και για την νέα Αδελφότητα όπου κατάφερε και επάνδρωσε το Μοναστήρι.
Ωστόσο όσα και αν έχεις διαβάσει, όσα και αν έχεις ακούσει, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με την εμπειρία μιας επίσκεψης στο Μοναστήρι. Γι’ αυτό, έτσι τα έφερε ο Θεός, όπου με αξίωσε να μπορέσω να το επισκεφτώ.
Περάσαμε, λοιπόν, τον συνοριακό σταθμό της Νίκης, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Φλώρινα, και κατευθυνθήκαμε προς την πόλη Ντέμπαρ όπου εκεί κοντά βρίσκεται το Μοναστήρι. Η διαδρομή πανέμορφη, καταπράσινη, με λίμνες, δάση και ποτάμια, μιας και περνάς μέσα από το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της χώρας, αυτό του Μαύροβου. Φτάσαμε μετά από πολύωρη διαδρομή αργά το σούρουπο. Ένα επιβλητικό μοναστήρι μας περίμενε. Μπαίνοντας στη Μονή αντικρίσαμε τον Γέροντα του Μοναστηριού, τον πατέρα Παρθένιο, ο οποίος μας υποδέχτηκε θερμά, μιας και γνωρίζει άπταιστα ελληνικά. Αφού προσκυνήσαμε το επιβλητικό καθολικό της Μονής, αφιερωμένο στον Τίμιο Πρόδρομο του Κυρίου, καθίσαμε στο Μεγάλο Συνοδικό του Μοναστηριού με τον Γέροντα για να κεραστούμε ένα τσάι, για να γνωριστούμε. Η συζήτηση είχε ενδιαφέρον, ξεκίνησε από τα πολιτικά προβλήματα που ταλανίζουν για δεκαετίες τις χώρες μας και κατέληξε στην αδελφοσύνη που πρέπει να επιδείξουμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Φιλοξενηθήκαμε αρκετές μέρες στο Μοναστήρι για να σχηματίσουμε πλήρη εικόνα. Και όντως, το Μοναστήρι μας υπέδειξε την καλύτερη πλευρά της Ορθοδοξίας, την χαμένη Οικουμενικότητά της… Και όμως εκεί υπάρχει… Εκεί κανείς δεν ξεχωρίζει τον άνθρωπο από την εθνότητά του, όλοι είναι καταδεκτικοί και πρόθυμοι να σε γνωρίσουν, να σου μιλήσουν, να σου ανοιχτούν, να «κερδίσεις» από αυτούς και να «κερδίσουν» από εσένα. Μέσα σε αυτό το κλίμα της αδελφοσύνης φιλοξενηθήκαμε. Καταλήξαμε πως μέσα σε αυτό το κλίμα κανείς δεν βγαίνει χαμένος παρά μόνο κερδισμένος. Συνειδητοποιήσαμε εκεί το πόσο μεγάλο έργο επιτελεί η αδελφότητα στη χώρα. Ένα έργο που μόνο θεάρεστο μπορεί να χαρακτηριστεί χάρη στον Γέροντα Παρθένιο. Κάτω από την επίβλεψή του επιτελείται έργο ιεραποστολικό και κατηχητικό. Ανέστησε πραγματικά την Εκκλησία.
Ένα τεράστιο παράδειγμα προς μίμηση αποτελεί αυτή η αδελφότητα. Ποιος να το φανταστεί πως μια χούφτα μοναχών θα φέρουν την «άνοιξη» σε μια χώρα που για χρόνια κυριαρχούσε ο σκοτεινός και παγερός «χειμώνας». Κι όμως η Θεία Χάρη είναι εκεί και ευλογεί… Γιατί το Άγιο Πνεύμα «πάει και κάθεται» όπου αυτό θελήσει.
Φύγαμε, λοιπόν, γεμάτοι λογισμούς μόνο αξιέπαινους, γι’ αυτό και κατέληξα να γράφω αυτές τις σκέψεις. Και αν υπάρχει κάποιος δύσπιστος, τον προκαλώ, ας επισκεφτεί το μοναστήρι για να επιβεβαιώσει ή, και γιατί όχι, να διαψεύσει τα λεγόμενα μου.
Με εκτίμηση,
Φώτιος Σιώνης, Ελλάδα
