Έλαμψε η ημέρα της πανηγύρεως, η ημέρα της χαράς! Αναστάσεως ημέρα, Πάσχα Κυρίου, η ημέρα όταν «εκ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν!» Ακούσθηκε βροντόφωνα η χαρμόσυνη είδηση για την νίκη της ζωής επί του θανάτου, αντήχησε το μήνυμα της ελπίδος και της ζωής. Αποκαλύφθηκε η ανεξάντλητη αγάπη του Θεού, ο Οποίος καλεί τους θνητούς προς ζωή στο πλήρωμα, τους εισάγει θριαμβευτικά στον κόσμο της Αναστάσεως.
Και ακριβώς σε αυτό τον κόσμο, στην πραγματοποίηση της καινής κτίσεως, η Ιερά Μονή Μπίγκορσκι πέρασε αυτή την λαμπρή νύχτα του θριάμβου του Χριστού, μαζί με τους αναρίθμητους παρόντες πιστούς που συνήχθησαν από παντού για να δουν νοερά, μαζί με τη μοναχική αδελφότητα, την λάμψη της Όγδοης, ανεσπέρου ημέρας της Αναστάσεως.
Το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού και αυτή τη φορά ανεξίτηλα το σφράγισε στις καρδιές μας ο Γέροντας της Μονής, ο Αρχιμανδρίτης Παρθένιος, που εμπνευσμένος από το πασχαλινό μεγαλείο, ομίλησε για το μέγα μυστήριο της Αναστάσεως:
Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές,
Σε αυτή τη λαμπρότατη νύχτα, στο Ευαγγέλιο του Πασχαλινού Όρθρου, πρώτα συναντήσαμε τις άγιες Μυροφόρες Γυναίκες, οι οποίες «λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου»(Μκ.16,2). Οι γυναίκες αυτές, οδηγούμενες από την αγάπη, πήγαν στον τάφο του Ιησού για να τηρήσουν μια λαϊκή παράδοση, ένα έθιμο που υπήρχε στους Εβραίους –να αλείψουν με αρώματα το σώμα του κεκοιμημένου Διδασκάλου τους. Παρ’ όλο που ήξεραν ότι στη θύρα του μνημείου ήταν κυλισμένη μια μεγάλη πέτρα, που με εντολή του Πόντιου Πιλάτου ήταν σφραγισμένη και φρουρούμενη από κουστωδία, αυτές οι γυναίκες δεν φοβήθηκαν, αλλά έθεσαν μπροστά τους την αγάπη προς τον Ευεργέτη τους και πήγαν να τελέσουν αυτό που έκαναν όλοι με τους νεκρούς τους στο αρχαίο Ισραήλ.
Ας φανταστούμε μόνο τί σκέψεις κυρίευαν αυτές τις γυναίκες ενώ περπατούσαν προς τον τάφο! Σίγουρα σκέφτονταν ότι Αυτός που αγαπούσαν, που άκουγαν, που ακολουθούσαν, ο Διδάσκαλός τους, τώρα βρίσκεται νεκρός στον σκοτεινό τάφο, η ιστορία Του έχει τελειώσει, και αυτές θα πρέπει να επιστρέψουν στην προηγούμενη τους ζωή. Αλλά, ιδού παράδοξο θαύμα! Φτάνοντας στον τάφο, παρατηρούν ότι η μεγάλη πέτρα στην είσοδο ήταν αποκυλισμένη. Ξαφνιασμένοι, μπήκαν στον τάφο, και εκεί «εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν», και τους είπε: «Μὴ ἐκθαμβεῖσθε · Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον · ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε · ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» Στη συνέχεια στο Ευαγγέλιο λέγεται ότι αυτές τις γυναίκες «εἶχεν γὰρ τρόμος καὶ ἔκστασις · καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπαν, ἐφοβοῦντο γάρ»(Μκ.16,5-8). Σκεφθείτε καλά μέσα σας και θα δείτε ότι όλοι εμείς είμαστε όμοιοι με αυτές τις γυναίκες – φοβόμαστε τα καινούρια πράγματα που μας δίνει η πίστη, εγκλωβιζόμαστε στον εαυτό μας, δεν θέλουμε να δεχθούμε ούτε την καινοτομία που μας προτείνει ο Θεός. Φοβήθηκαν οι γυναίκες, αλλά φοβήθηκαν και οι απόστολοι.
Όμως, αν προσέξουμε καλά το Ευαγγελικό κήρυγμα, θα παρατηρήσουμε ότι τα λόγια του Αγγέλου που τα είπε στις Μυροφόρες στη συνέχεια: «ἀλλὰ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι Προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν» – έχουν βαθύ νόημα και σημασία. Στην ουσία, ο Άγγελος Κυρίου σαν να ήθελε να θυμίσει τους μαθητές του Χριστού όλα όσα Αυτός έκανε για αυτούς, για τα λόγια και τα θαύματα που έκανε μπροστά στα μάτια τους: πώς τυφλοί ξαναείδαν, λεπροί καθαρίστηκαν, κουτσοί περπάτησαν, νεκροί αναστήθηκαν… Και τους κάλεσε να θυμηθούν με ευχαριστία και πίστη όλα αυτά και να πιστέψουν ότι Αυτός είναι Εκείνος που έχει εξουσία πάνω στην ζωή, αλλά και στον θάνατο. Ότι Αυτός για αυτό τον σκοπό ήλθε στον κόσμο – να μεταμορφώσει την ανθρώπινη ζωή, να με βγάλει εμένα, εσένα, όλους εμάς από την δική μας κλειστότητα, από την φοβία μας. Δεν είμαστε όλοι εμείς φοβισμένοι από κάτι στην καθημερινότητά μας; Δεν υπάρχουν προβλήματα στον καθένα μας που μας ταλαιπωρούν συνέχεια; Πολλές φορές νομίζουμε ότι αυτά τα προβλήματα είναι ανεπίλυτα και παραδιδόμαστε στον εγκλωβισμό του νοερού τάφου, δηλαδή σε κάποια ψεύτικη ασφάλεια αυτού του κόσμου, είτε πρόκειται για κάτι υλικό – περιουσία, πλούτο, λεφτά, είτε για κάποια παροδική αισθησιακή μεροληψία – οικογένεια, φίλους, δουλειά. Όλα αυτά, εν τούτοις, δεν δίνουν ουσιαστική λύση στα υπαρξιακά ερωτήματα που καθημερινά μας πιέζουν. Μόνο ο Θεός έχει λύση για αυτές, Αυτός είναι Εκείνος που μπορεί να μας βοηθήσει. Και έτσι, αγαπητοί μου, παρ’ όλο που αισθανόμαστε μακριά από Αυτόν, ας κάνουμε έναν ευλογημένο κίνδυνο – να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Αυτός από μας ζητά μόνο να Του ανοίξουμε την καρδιά μας και, πιστέψτε, δεν θα μας απατήσει. Πρώτος θα μας πλησιάσει, θα μπει μέσα μας και θα μας μεταμορφώσει σε καινή κτίση. Αυτός είναι και ο σκοπός του ερχομού Του και της Αναστάσεώς Του: να δείξει την απαρχή της νέας δημιουργίας, του νέου κόσμου που Αυτός την προσφέρει στην ανθρωπότητα. Και έτσι, μας εξηγεί ο απόστολος Παύλος: «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονεν καινά»(Β΄ Κορ.5,17).
Ο Ίδιος ο Θεός, το δεύτερο Πρόσωπο της Θείας Τριάδος, ήλθε στην γη για να σώσει τον άνθρωπο από τον θάνατο. Ήλθε για να του δείξει ότι Αυτός είναι ο πραγματικός του φίλος, ο αδελφός του. Για αυτό, ας βγούμε από την κλειστότητά μας, από τις ψεύτικες ελπίδες της καθημερινότητας, και να δεχθούμε τον Χριστό ως καλύτερό μας φίλο, επειδή επιβεβαιώθηκε ότι Αυτός πραγματικά αυτό είναι. Τότε η ζωή μας θα αλλάξει, θα μεταμορφωθεί, θα ανακαινισθεί σε καινή κτίση της Αναστάσεως. Να βγούμε από τη κακομοιριά, από τον εγκλωβισμό στους απελπιστικούς τάφους του κόσμου τούτου και να δεχθούμε με πίστη το παράδοξο γεγονός που συνέβη στις γυναίκες Μυροφόρες, γεγονός που ριζικά άλλαξε όχι μόνο την ζωή τους, αλλά άλλαξε και την πορεία της ολόκληρης ανθρώπινης ιστορίας. Η Ανάσταση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού είναι αναμφισβήτητη πραγματικότητα, συμβάν που μεταμόρφωσε τον κόσμο. Η χαρά που εκχύνεται από αυτό προκάλεσε ανατροπή στην ανθρώπινη ιστορία. Όλο αυτό που σήμερα καλείται προχωρημένος, ουμανιστικός πολιτισμός, οφείλεται αποκλειστικά στους αυτούς που πίστεψαν και δέχθηκαν αυτή τη χαρά, άνοιξαν τις καρδιές για τον Χριστό και οδηγούμενοι από την αγάπη προς Αυτόν, θυσιαζόταν για το καλό των άλλων. Επομένως, να είσαι Χριστιανός σημαίνει να θυσιάζεσαι για τον πλησίον σου, αλλά να θυσιάζεται κανείς για τον πλησίον μπορεί μόνο όταν ακολουθεί την αγάπη του Χριστού. Και Αυτός απέδειξε την αγάπη Του με αυτό τον τρόπο, που για τον άνθρωπο ανέβηκε στον σταυρό και κατέβηκε στον Άδη, στην εποχή όταν η ανθρωπότητα βρισκόταν στην κατώτερη πτώση, αγκυροβολημένη στα σκοτεινά νερά της αμαρτίας. Ακόμη και την τελευταία στιγμή, στο αποκορύφωμα των παθών Του, δεν περιφρόνησε αυτούς που Τον σταύρωναν και βλασφημούσαν. Τέτοιο υπόδειγμα άφησε σε εμάς τους Χριστιανούς ο Θείος Διδάσκαλός μας. Κληθήκαμε προς τελειότητα, αγαπητοί μου, να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, καθώς ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία Του.
Από όλη την καρδιά μου σας εύχομαι αυτή τη νύχτα, αυτό το φωτοφόρο αναστάσιμο πρωί, που είναι πρόγευση της αιώνιας Βασιλείας του ανεσπέρου φωτός, να αισθανθείτε αυτή την ανεκλάλητη χαρά του Χριστού, η οποία άλλαξε τον κόσμο, μεταμόρφωσε τον πεσόντα άνθρωπο και τον μετέτρεψε σε καινή κτίση, τέκνο της Αναστάσεως. Ας μας ακολουθεί αυτή η χαρά καθ’ όλη τη επίγεια μας ζωή, και όχι μόνο κατά τη διάρκεια αυτού του πασχαλινού νυχθημέρου. Απόψε, ένας από τους αδελφούς μοναχούς με πλησίασε πριν την αγρυπνία και μου είπε: «Πάτερ, λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν αισθάνθηκαν την αναστάσιμη χαρά». Βλέπετε, αυτός που αισθάνθηκε αυτή τη χαρά, ποθεί και όλοι οι άλλοι να την αισθανθούν, επειδή από πείρα ξέρει ότι η πασχαλινή χαρά σώζει και μεταμορφώνει και δι’ αυτής, όλες οι άλλες χαρές στην ζωή μας αποκτούν νόημα. Γι’ αυτό, χαίρετε εν τω αναστάντι Χριστώ και να είστε τέκνα και ευαγγελιστές της αναστάσιμης χαράς!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
