Ὄλβιος τάφος! ἐν ἑαυτῷ γὰρ δεξάμενος, ὡς ὑπνοῦντα τὸν Δημιουργόν, ζωῆς θησαυρός, θεῖος ἀναδέδεικται, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελῳδούντων· Λυτρωτά, ὁ Θεός εὐλογητὸς εἶ.
(Τροπάριο της ζ’ Ωδὴς από τον Κανόνα του Μεγάλου Σαββάτου)
Ημέρα αναπαύσεως! Ήλθε το τέλος των γήινων παθών του Κυρίου μας, ο Οποίος από ανέκφραστη αγάπη προς τους ανθρώπους κατέβηκε εκ του ουρανού, για να ζήσει μαζί τους και για να τους λυτρώσει από τα πάθη. Ήρθε το τέλος των πάντων: μπροστά μας βλέπουμε τον Υιό του Θεού, ο Οποίος ως νεκρός κοιμάται στον Τάφο. Κοιμήθηκε και αναπαύεται από τις πληγές, οι οποίες εκουσίως δέχτηκε για να μας χαρίσει ζωή. Και πόσο θαυμάσια: Το πρόσωπό Του λάμπει με ατελείωτη ταπείνωση και εμπνέει τις καρδιές με μυστική ησυχία. Βλέποντας το σώμα του Χριστού, μεταφερόμαστε σε αυτή την ιστορική στιγμή του Γολγοθά και αναλογιζόμαστε τι έγινε εκεί, και τι μετά. Έτσι, τώρα ασπαζόμαστε τα άχραντά Του πόδια που αγίασαν την οικουμένη, ευαγγελίζοντας ειρήνη παντού· χαϊδεύουμε τα άχραντά Του χέρια, στα οποία σίδηροι ήλοι ήταν καρφωμένοι – τα ίδια αυτά χέρια που έτρεφαν τους πεινασμένους, ακουμπούσαν τους τυφλούς και τους λεπρούς για να τους θεραπεύσουν και τους νεκρούς για να τους αναστήσουν. Τα μάτια μας κοιτάζουν τα κλεισμένα Του μάτια και συντρίβονται οι καρδιές μας μπροστά στην σκέψη, ότι από το αγαθό Του βλέμμα πήγαζε παρηγοριά για πολλούς βασανισμένους και ταλαιπωρημένους, ενώ τώρα είναι σκεπασμένο με τις πληγές από τα δυνατά χτυπήματα. Σιωπά και το άχραντό Του στόμα από το οποίο γλυκιά λόγια ακουγόταν…
Τώρα οι πονηροί Ιουδαίοι σφραγίζουν τον σκοτεινό Τάφο και νομίζουν ότι τα τελείωσαν όλα. Χαίρονται επειδή εκεί, στον Γολγοθά, ο Χριστός τους φάνηκε αδύνατος, και στον Τάφο χωρίς ζωή. Και πράγματι, φαίνεται σαν να έχουν όλα τελειώσει, αλλά όχι έτσι όπως αυτοί περιμένουν. Ακριβώς εκεί, πίσω από τον Τάφο, εκεί όπου συνεχίζεται η ζωή, Αυτός δρα. Αυτός καταστρέφει τον Άδη! Ο Χριστός, ισχυρός και δυνατός, καταστρέφει τον τόπο της οργής, όπου με αιώνες ήταν δεμένες οι ανθρώπινες ψυχές. Και, καθώς με πόνο και τρόμο βλέπουμε τον Τάφο του Χριστού, ενώ ο νους βρίσκεται σε σύγχυση μπροστά στο βάθος αυτού του ασύλληπτου μυστηρίου, αναρωτιόμαστε: «Γιατί έπρεπε ο Θεός να υπομείνει όλη αυτή την φρίκη για να μας λυτρώσει από τον φρικτό θάνατο;» Ο αγαπημένος μαθητής του Θεού, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, λύνει τα διλήμματά μας και μας απαντάει: ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν (Ά Ιω. δ’ 8).
Και έτσι, αυτές τις μέρες, αυτή η πανέμορφη σύναξη πιστών, που συνήλθε στην Ιερά Μονή Μπίγκορσκι για να μοιραστεί με τον Γέροντά τους, τον Αρχιμανδρίτη Παρθένιο τα πιο ιερά αισθήματα, μέσω της χάρης του Θεού, ήταν μάρτυρες περισσοτέρων γεγονότων. Πρώτα ακούσαμε για την προδοσία του Ιούδα, μετά είδαμε το φοβερό θέαμα με τους εξευτελισμούς του Κυρίου και με τεράστιο πόνο στεκόμασταν μπροστά στην Σταύρωσή Του. Θρηνούσαν και οι καρδιές μας, ψέλνοντας τα συγκινητικά εγκώμια και προσκυνώντας τον Τάφο του Χριστού – με στοργή μεγαλοπρεπώς στολισμένο Επιτάφιο. Και η προσευχητική λιτανεία μετέφερε τον πόνο του Βασιλέως μας, ο οποίος τώρα ήρεμος βρίσκεται στον τάφο. Αυτός ό πόνος είναι σύντομος επειδή λίγο αργότερα ακούσαμε και την προφητεία για τα οστά που θα αναστηθούν, απαγγελμένο πολλών αιώνων πριν τον Χριστό από το στόμα του μεγάλου Προφήτη Ιεζεκιήλ. Και πηγάζουν ήδη οι πρώτοι ήρεμοι στεναγμοί, κάτι αρχίζει να αλλάζει! Το βαθύ νόημα της προφητείας αυτής αλλάζει την διάθεση της ψυχής, που πληρώνεται με ιλαρή χαρά. Τα ξηρά οστά που ο Θεός θα τα ζωοποιήσει, οστά τα οποία με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος θα κινηθούν, θα σταθούν στα πόδια τους και θα γίνουν λαός πολυάριθμος, θα συναντήσουν τον Κύριό τους! Μήπως δεν ζωοποιούνται σε αυτή την στιγμή και οι καρδίες μας; Μήπως το Άγιο Πνεύμα δεν μας κινητοποιεί και μας ισιώνει μπροστά στον Θεό Σωτήρα, ετοιμάζοντάς μας να ακούσουμε το Ευαγγέλιο που θα αλλάξει όλη την οικουμένη;
Τώρα καινή ελπίδα λάμπει στις ψυχές μας. Λες και όλη η κτίση ντύνεται με καινούρια και λαμπρά ενδυμασία· Τα πάντα είναι γεμάτα με προσδοκία του λαμπρού εορτασμού. Τα πρόσωπα – φωτισμένα με άκτιστο φως, τις καρδιές – γεμάτες με ουράνια χαρά, όλοι είναι φωτισμένοι με τις ακτίνες της Ανάστασης. Και τώρα καταλαβαίνουμε το μεγαλείο της Θείας αγάπης: Όλα αυτά τα υπέφερε Αυτός, για να μας ζωοποιήσει εμάς που ήμασταν νεκροί από την αμαρτία.
Χαίρονται και οι πιο μικροί που σαν από τον ήλιο λαμπρυνόμενοι από την αγάπη του Γέροντος, ο οποίος, εκτός από το χαμόγελο, τους χάρισε και στολισμένες πασχαλινές λαμπάδες. Η ίδια αυτή η αγάπη λάμπρυνε και τους αδελφούς και τις αδελφές των Ιερών μας Μονών, όπως και τους πιστούς που πήραν την ευλογία του και από μία πασχαλινή λαμπάδα.
