Γράφει: Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Γοβορούν
- Επειδή για σχίσμα είναι απαραίτητη η συναίνεση των δύο πλευρών, ότι στο εξής δεν θα έχουν κοινωνία μεταξύ τους. Η Κωνσταντινούπολη, φαίνεται, δεν ετοιμάζεται για να διακόψει τις σχέσεις με την Μόσχα.
- Επειδή σε περίπτωση παγκόσμιου σχίσματος, όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες θα έπρεπε να επιλέξουν πλευρά, αλλά προφανώς ούτε θα θελήσουν να επιλέξουν. Η Ορθοδοξία θα φυλάξει τις σχέσεις και με την Μόσχα, και με την Κωνσταντινούπολη.
- Η Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία, η οποία έγινε δημοφιλής στον 20-ο αιώνα, με την οποία οι Ορθόδοξοι άρχισαν να ταυτίζονται, έπαιξε αυτό το κακό ανέκδοτο, επειδή η μονομερής άρνηση συμμετοχής στην Ευχαριστία, στο κόσμο της εκκλησιολογίας εύκολα ερμηνεύεται ως σχίσμα. Αλλά, για τεκμηρίωση η Εκκλησία χρειάζεται περισσότερα από όσα διηγούνται στην ευχαριστιακή εκκλησιολογία (βλέπε στο βιβλίο μου «Μετα-εκκλησιολογία») και για σχίσμα χρειάζονται περισσότερα από διακοπή ευχαριστιακής κοινωνίας. Στον 11-ο αιώνα, π.χ., οι Πατριάρχες Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως αναθεματίζονταν ένας τον άλλο, και η σύγκρουσή τους θεωρούνταν μόνο τοπική. Ενώ στην πρώτη χιλιετία η διακοπή ευχαριστιακής κοινωνίας ήταν πρακτικά μια συνήθεια. Στον 7-ο αιώνα, τον οποίο μελέτησα βάσει των εγγράφων των εν συγκρούσει Πατριαρχείων, άνθρωπος μπορεί να ζαλιστεί μετρώντας αυτές τις διακοπές.
Αυτό είναι το συμπέρασμα: αυτό δεν είναι σχίσμα, αλλά ρήξη, και πρωτίστως ρήξη η οποία επινοήθηκε από μια Εκκλησία, επειδή οι περισσότερες Εκκλησίες ούτε καν θα την παρατηρήσουν.
