Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα· ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, διὰ τῆς Θεοτόκου, ἐλέησον ἡμᾶς.
Τροπάριο της Μεγάλης Δευτέρας
Να, ο Νυμφίος έρχεται στο μέσο της νύχτας – έρχεται λαμπρά ντυμένος στην άκρα του ταπείνωση, σπεύδει εκούσια και με χαρά προς την φυλάκιση, προς το πάθος και το μαρτύριό του, σαν να πηγαίνει σε γαμήλια εορτή. Έρχεται, σαν εκείνος που είναι τρελά ερωτευμένος, μπαίνει στο σκοτάδι της αμαρτίας και της απόστασής μας για να παραδοθεί στην κτίση του. Ονομάζει τον εαυτό του Νυμφίο των ψυχών μας και λέει πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη, την ζωή σου να θυσιάσεις για τον πλησίον. Και όλες αυτές οι προηγούμενες εβδομάδες και γεγονότα στο προσκήνιο της Αγίας Τεσσαρακοστής, όλοι οι συμβολισμοί και νοήματα των χαριτωμένων ακολουθιών, γεμάτες με πανέμορφους ύμνους και κατανυκτικά αναγνώσματα, λες και ήταν μια δυνατή και δυναμική προετοιμασία ακριβώς για αυτό το ευλογημένο ταξίδι δια της Μεγάλης Εβδομάδας, το οποίο μας καλεί να ακολουθούμε τον Νυμφίο Χριστό στα άχραντά του Πάθη και στην λαμπροφόρα του Ανάσταση. Ο χρόνος τώρα είναι συμπυκνωμένος και συμμαζευμένος σε αυτές τις πιο συγκλονισμένες στιγμές που ακολουθούν και οι οποίες μεταμόρφωσαν για πάντοτε την ανθρώπινη ύπαρξη στην Γη. Με κάθε νέα ημέρα, βήμα προς βήμα, θα πλησιάσουμε Εκείνον, ο Οποίος πριν ακόμα τον γνωρίσουμε, μας αγάπησε πολύ και τώρα ο Ίδιος μας καλεί στην ωραιότητα του νυμφώνα Του. Ας βαδίσουμε μαζί Του τον δρόμο μέχρι το τέλος που οδηγεί στον Γολγοθά, και με όλη την καρδία, με όλη την ψυχή και με όλη την ζωή μας να συσταυρωθούμε στον σταυρό των παθών μας, για να αναστήσουμε μαζί του στην αιώνια και αμετάβλητη χαρά της ανεσπέρου ημέρας.
Προετοιμάζοντας την ψυχή μας ως νύφη του, ο Χριστός σοφά, με την φωνή της Εκκλησίας, μας προβάλλει τα ευαγγελικά παραδείγματα της άκαρπης συκής και του Παγκάλου Ιωσήφ. Η συκή ως προειδοποίηση για αυτό πιο θα είναι το μερίδιο εκείνου στον οποίον ο Κύριος δεν θα βρει πνευματικό καρπό. Συγκεκριμένα, όπως τότε στο δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, ο Κύριος πείνασε και πλησίασε την συκιά, δεν θα βρίσκε καρπό, έτσι Αυτός μας πλησιάζει και μας, πεινασμένος τουλάχιστον για το ταπεινό καρπό της καλής μας προθέσεως και της ακλόνητης επιθυμίας για την πράξη καλών έργων. Παίρνοντάς τα ως βρώση και πόση του, Αυτός φέρνει μέσα μας τον αμετάβλητο και αληθινό καρπό του Πνεύματος, το Οποίο φέρνει αιώνια ζωή. Ο Κύριος βλέπει σε κάθε ψυχή, αναζητώντας κάποιο καρπό για να μπει ο Ίδιος και να ξεκουραστεί μέσα της, επειδή Αυτός πέθανε για όλους, όλοι οι απόγονοί του Αδάμ απολυτρώθηκαν με τον θάνατό Του. Αλλά κάθε ψυχή πρέπει εκούσια να πεθάνει για τον εαυτό της και να αρχίσει να ζει μέσα του, και έτσι Αυτός μπαίνοντας και βρίσκοντας ανάπαυση στις αρετές και στον ορθό προσανατολισμό της βουλήσεώς μας, τα οποία είναι τα αγαπημένα του βρώση, πόση και έντιμα, χτίζει οικία μέσα μας. Και ως προτροπή στην εργασία των αρετών πρέπει συνεχώς να είναι μπροστά στα μάτια μας την αγία και αγνή ζωή του Ιωσήφ από την Παλαιά Διαθήκη. Η ταπείνωσή του και η μη αντίσταση του κακού, πρώτα τον πούλησαν σε δουλεία, αλλά μετά τον ανύψωσαν σε τροφοδότη του λαού. Με αυτό, αυτός μένει στην συνείδηση της Εκκλησίας ως πρότυπος του Σωτήρος.
Με αυτές τις σκέψεις και παραβολές ξεκίνησε η πορεία των αγίων μας μονών στην βαθιά νύχτα της προδοσίας του Χριστού και των παθών του Γολγοθά, η οποία δια της συμπόνιας και δακρύων οδηγεί στον θρίαμβο της πασχαλινής χαράς. Εκεί στο μισοσκόταδο του ναού, φωτισμένος μόνο από την ζεστή λάμψη των κανδηλιών και των αναμένων κεριών, μεγαλοπρεπώς παρατηρείται το αξιοπρεπές πρόσωπο του Νυμφίου, σε πορφυρό βασιλικό ένδυμα και στεφάνι από αγκάθια το οποίο ως στέμμα στολίζει την κεφαλή του. Η μοναχική ψυχή λυγίζει από θλίψη μπροστά στην ταπεινή αξιοπρέπεια και κάλος του Νυμφίου της, ο Οποίος εκουσίως υπομένει για χάρη μας. Συγχώρησε, Χριστέ, τις καθημερινές μας αδικίες και προδοσίες.
Συγχώρησε την αστάθειά μας με την οποία ξανά και ξανά σε στέφουμε με αγκάθια, δέξου τώρα σε αυτή την ενδεκάτη ώρα την μικρή μας μετάνοια και ελευθέρωσέ μας από τα δεσμά της αμαρτίας με τα οποία μόνοι μας δέσαμε τις ψυχές μας. Οδήγησέ μας μαζί Σου, δια αυτών των λειτουργικών ημερών, από το σκοτάδι της σταυρώσεως στην λάμψη της πληρότητας και της αιώνιας ελευθερίας.
Αμήν!
