Ὡς ζωηφόρος, ὡς Παραδείσου ὡραιότερος, ὄντως καὶ παστάδος πάσης βασιλικῆς, ἀναδέδεικται λαμπρότερος, Χριστὲ ὁ τάφος σου, ἡ πηγὴ τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως.
Το να στέκεται κανείς στον τόπο όπου έγκειτο το πάναγνο Σώμα του Αχώρητου, στο στενό που εχώρησε Εκείνον που άπλωσε την οικουμένη, είναι πράξη μόνο του Θείου απεριόριστου ελέους. Ο Πανάγιος και Ζωοδόχος Τάφος του Κυρίου. Αυτός ο στενός χώρος, όπου ο άνθρωπος πρέπει να σκύψει το κεφάλι, εάν θέλει να μπει μέσα και πρέπει να ταπεινώσει και χαμηλώσει την υπερηφάνεια, εάν θέλει να αισθανθεί την χάρη του στην καρδιά του, είναι πηγή κάποιας θαυμαστής και ασυνήθιστης δυνατής ενέργειας, η οποία ενισχύει την πίστη, ανανεώνει την ελπίδα, ενδυναμώνει την αγάπη. Είναι φωστήρας από τον οποίο στην απεραντοσύνη εξαπλώνονται οι ζωοφόρες ακτίνες της νίκης του Χριστού. Είναι λαμπροφόρος πυρσός που χαροποιεί και ζεσταίνει την καρδιά, φέρνει παρηγοριά, λάμπει φως, εγκαθιστά ανεξήγητη γαλήνη.
Ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου, διά του οποίου ενθυμούμεθα τον θάνατο του Χριστού, αποκαλύπτει ουσιαστικά, την αδυναμία του θανάτου εναντίον του Θεανθρώπου Χριστου. Στο πλήρωμα της ανθρώπινής Του φύσης ο Κύριος ήταν θνητός. Και Αυτός πραγματικά πέθανε. Αλλά ο θάνατος δεν τον κράτησε. Επειδή ο θάνατος δεν είχε δύναμη να τον κρατήσει (Πράξ. 2,24).Η ίδια κατάβαση του Χριστού στον Άδη, στο βασίλειο του θανάτου, φάνηκε ως θρίαμβος της ζωής. Η Ζωή ήταν κλεισμένη σε Τάφο, αλλά η Ζωή ανέτειλε εκ Τάφου.
Όταν, πάλι, εκεί, σε αυτό το άγιο τόπο, στον Τάφο της αναπαύσεως του Χριστού, όπου ο «Μονογενής Υιός του Θεού ανεπαύθη από τα έργα Του» και Τριήμερος ανέστη, τελείται το Μυστήριο του Μυστικού Δείπνου· όταν στο θυσιαστήριο πάνω στο οποίο αποτέθηκε το σώμα του Ιησού τελείται η αναίμακτη λειτουργική προσφορά του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, τότε τα λόγια παύουν να ενεργούν, και μόνο η σιωπή της εσωτερικότητας με απερίγραπτο τρόπο βλέπει εν θεωρία το μέγα μυστήριο της σωτηρίας μας. «Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία, καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου, καὶ μηδὲν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω…» Κανείς δεν μιλάει έτσι όπως μας μιλάει τώρα ο Χριστός με την σιωπή Του, και εάν ακούσουμε αυτή την σιγή του Θεού, θα μας δοθεί να γνωρίσουμε την νίκη Του η οποία έχει ήδη πραγματοποιηθεί.
Και η λάμψη αυτής της νίκης της Ζωής επί του θανάτου φώτιζε τις ψυχές μας στην χθεσινή αναστάσιμη αγρυπνία και στην Θεία Λειτουργία στον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου, στον πάνσεπτο Ναό της Αναστάσεως, στην οποία, με την ευλογία της Αυτού Μακαριώτητος, του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. κ. Θεοφίλου, του πολυσέβαστου και Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αχρίδος κ. κ. Στεφάνου και ασφαλώς του αγαπητού και Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Τιμοθέου, συλλειτουργούσε ο αγαπημένος μας Γέροντας, Επίσκοπος Αντανίας κ. Παρθένιος. Ήτοι, αυτός λειτούργησε μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Ιεραπόλεως κ. Ισίδωρο – τον Ηγούμενο της Αδελφότητας του Παναγίου Τάφου, ο οποίος ταυτόχρονα πρωτοστάτησε στην ιερουργία, με τον Μητροπολίτη Νευροκοπίου κ. Σεραφείμ από την ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας και με τον Επίσκοπο Σερδόπου κ. Μητροφάνη από την ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας.
Ο, να μπορούσε να ειπωθεί με λόγια το έλεος με τον οποίο ο Θεός αξίωσε την αγιωτάτη μας Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, και μετά από τόσες αιώνες, αρχιερεύς από τους κόλπους της να σταθεί και να λειτουργήσει στον Τάφο από τον οποίο μας ανέτειλε η Ανάσταση και η σωτηρία του κόσμου! Και ήταν πραγματική ανάσταση ένδοξη για όλα τα τέκνα της του Αγίου Κλήμεντος κληρονομιάς, επειδή η προσευχή του Γέροντός μας μπροστά στην πόρτα με την οποία ηνοίχθη η αιωνιότητα ήταν ακριβώς τέτοια: ευλογία, φωτισμός, πνευματική και σωματική υγεία, ειρήνη εν Χριστώ και χαρά για τα τέκνα της Εκκλησίας μας, όπως και για «ένωση των αγίων του Θεού Εκκλησιών», κατά την προσευχή του Σωτήρος «Ἵνα ὦσιν ἕν» (Ιώ.17,21).
Δίπλα στους αγίους Αρχιερείς, συγκεντρωμένοι κύκλω του Ιερού Κουβουκλίου, λειτουργούσαν και πολυάριθμοι ιερουργοί από περισσότερες τοπικές ορθόδοξες Εκκλησίες, και μεταξύ τους ήταν και η αδελφοί μας ο Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος και ο ιερομόναχος Κύριλλος, υποβοηθούμενοι από τον τυπικάρη και κανονάρχη πατέρα Αβέρκιο, ενώ ο ιερομόναχος Ανατόλιος, με την γνωστή του καλλιτεχνία στην ανατολική ορθόδοξη εκκλησιαστική ψαλμωδία, εμπλούτισε την πανηγυρικότητα της ακολουθίας, συμψάλοντας με τους πατέρες ψάλτες στο αναλόγιο. Στην Θεία Ευχαριστία προσευχιτικώς έλαβαν μέρος χιλιάδες πιστοί, κοινωνοί του αγίου Ποτηρίου του Κυρίου, από διάφορες χώρες του κόσμου, οι οποίοι κυριολεκτικά γέμισαν τον Ναό της Αναστάσεως. Ανάμεσά τους, πάλι, προς μεγάλη μας χαρά, παρέστησαν και προσκυνητές από την χώρα μας, οι οποίοι ταξίδεψαν ειδικά για αυτό το εξαιρετικό και ιερό γεγονός. Ο Ζωοδόχος Τάφος του Σωτήρος και σε αυτή την αναστάσιμη νύχτα, όπως και πάντοτε διά της ιστορίας, φάνηκε ενοποιητής όλων των λαών στην αγάπη του Χριστού, και από αυτό δοξολογίες προς τον Θεό ακούστηκαν σε περισσότερες γλώσσες. Ήταν αυτό, οπωσδήποτε, μια ακόμα ιστορική πανορθόδοξη πανήγυρη, η οποία στην χάρη και στην αγάπη που έλαμπε από αυτή, έμοιαζε σε πραγματικό πασχαλινό εορτασμό.
