Κείμενο του Γιώργου Ι. Βασιλείου. Δ/ντή Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
«Όταν οι καμπάνες σημαίνουν πένθιμα, ο κόσμος πεθαίνει… Όταν, όμως, δύο διαφορετικά Έθνη γίνουν ένα και οι πολίτες τους καταλάβουν ότι είναι Δημιουργήματα του ενός Θεού, χωρίς χρώμα και σύνορα, τότε ο κόσμος δεν πεθαίνει ποτέ…».
Με αφορμή αυτές τις σκέψεις μου αλλά και το ερέθισμα που έλαβα από τον έγκριτο εκκλησιαστικό ιστότοπο «Βήμα Ορθοδοξίας», ο οποίος τις τελευταίες ημέρες ανήρτησε δύο δημοσιεύματα με τίτλο «Μακεδονία τώρα: πένθιμα χτυπούν οι καμπάνες», το ένα και «ο Μητροπολίτης στις εκδηλώσεις μνήμης τού Ολοκαυτώματος των Ελλήνων Εβραίων», το άλλο, μου γεννήθηκε το υπαρξιακό ερώτημα «Μπορεί η Εκκλησία να αποτελεί στις ημέρες μας τον μοχλό δύναμης της εργαλειοποίησης για τη δυναμική της Ιστορίας;».
Η απάντηση την οποίαν έδωσα έπειτα από προσωπική βάσανο στην οποίαν υπεβλήθην ήταν ένα ΟΧΙ και αυτό διότι η Εκκλησία χτυπά πένθιμα τις καμπάνες εκεί όπου κυριαρχεί ο Θάνατος και όχι εκεί όπου επιτυγχάνεται, έστω και μέσω αντιθέσεων, η Ειρήνη.
Πένθιμα χτύπησαν οι καμπάνες όταν το Ελληνικό Έθνος υποδουλώθηκε στους Οθωμανούς και στους Γερμανούς κατακτητές, ενώ χαρμόσυνα χτύπησαν όταν το Έθνος των Ελλήνων ελευθερώθηκε από τους κατακτητές.
Για τον λόγο αυτό, θέλω να πιστεύω πως η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια νέα υπόθεση για όλους μας.
Όσοι, όμως, εγκλωβιζόμαστε, σήμερα, αβασάνιστα σε έναν αρρωστημένο πατριωτισμό, δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να γινόμαστε υμνητές του πολέμου και της πένθιμης καμπάνας. Δεν αγωνιζόμαστε για την επικράτηση της Ειρήνης παρά μόνο ρίχνουμε νερό στον μύλο του κάθε νεοεμφανιζόμενου μορφώματος που ως σκοπό και στόχο έχει τη διάλυση και την αποσύνθεση της κοινωνίας.
«Ο χώρος της Εκκλησίας είναι ο χώρος όπου το Φως καταργεί το σκοτάδι. Είναι ο χώρος στον οποίον ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον προσφέροντας την αγάπη…».
Όλη αυτή η εμμονή στον υπέρμετρα αρρωστημένο πατριωτισμό από τους κάθε λογής πατριδοκάπηλους, δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο στην επανάληψη λαθών τού παρελθόντος τα οποία οδήγησαν Έθνη ολόκληρα σε Ολοκαυτώματα.
Προς αποφυγή τέτοιων εγκληματικών ενεργειών, χρέος όλων μας, αυτήν τη σκοτεινή ώρα προς την αυγή, θα πρέπει να είναι ο αγώνας μας για την επικράτηση της Ειρήνης, για την ειρηνική συνύπαρξη με τον «ξένο» ώστε να μη ζήσει και πάλι ο κόσμος νέα Ολοκαυτώματα Εθνών.
Χρέος μας είναι να αποβάλλουμε από τη ζωή μας τα ιδεολογήματα μίσους των εθνικιστικών διαχωριστικών γραμμών, ότι, δηλαδή, ο «ξένος» είναι η κόλασή μας, αλλά υιοθετώντας το μήνυμα ζωής ότι ο άλλος είναι ο Παράδεισός μας.
Αυτό, ακριβώς, απεικονίζει ο τίτλος του δεύτερου διαδικτυακού δημοσιεύματος, με τον Ορθόδοξο Μητροπολίτη να είναι δίπλα στον Ραβίνο και να καταδικάζουν, από κοινού, τους υπαίτιους τού Ολοκαυτώματος. Χωρίς ο ένας ή ο άλλος να απεμπολούν τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές τους ιδιαιτερότητες, στάθηκαν πλάι ο ένας στον άλλον, αφορίζοντας τον Θάνατο, καταδικάζοντας το σκοτάδι για να επικρατήσει το Φως και η ειρηνική συνύπαρξη ζωής με όλες της τις προεκτάσεις.
Αυτό, ακριβώς, δεν είναι ο χώρος της Εκκλησίας όπου το Φως καταργεί το σκοτάδι; Εκεί δεν είναι ο χώρος στον οποίον ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον προσφέροντας την αγάπη, η οποία ενσαρκώνεται και ολοκληρώνεται στο κοινό Ποτήριο της ζωής;
Γι’ αυτούς τους λόγους, θα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος όταν όλοι μαζί αγωνιστούμε και καταφέρουμε να καταργήσουμε το σκοτάδι και να δώσουμε, στον κόσμο, το Φως της ζωής.
«Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από έναν Διογένη που μέσα στο σκότος του κόσμου θα βρει τον χαμένο άνθρωπο της Ιστορίας…».
Η πραγμάτωση αυτή θα γίνει πράξη όταν όλοι μας μεταμορφώσουμε το «πρέπει» σε «κάνω πράξη» στη ζωή μου την ενσάρκωση του Ειρηνοποιού στα χρόνια της χολέρας των υμνητών του μίσους και της αμαύρωσης της Εικόνας τού Θεού, που είναι ο Άνθρωπος.
Υπερβαίνοντας τον πτωτικό άνθρωπο, θα πρέπει να αντισταθούμε σε όλους εκείνους τους νεοδογματισμούς των εμπνευστών που τροφοδοτούν με αρρωστημένα ιδεολογήματα τις πένθιμες καμπάνες, να δώσουμε, ως αντίδοτο, το μήνυμα της μεταμόρφωσης του κόσμου.
Θα πρέπει να παιδαγωγήσουμε τον κόσμο, τους Λαούς ώστε να γίνουν οι χαρμόσυνες καμπάνες της Ειρήνης.
Να γίνουν εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι θα μεταμορφώσουν τα νεκροταφεία των αρρωστημένων ιδεολογημάτων σε κοιμητήρια Ειρήνης και προοπτικής ειρηνικής και εσχατολογικής Αναστάσεως των νέων γενεών.
Αυτό χρειάζεται σήμερα ο κόσμος, αυτό έχει ανάγκη η ανθρωπότητα.
Έχει ανάγκη από έναν Διογένη που μέσα στο σκότος του κόσμου θα βρει τον χαμένο άνθρωπο της Ιστορίας ο οποίος θα χτυπήσει τη χαρμόσυνη καμπάνα της χαράς, της ευημερίας και της συνύπαρξης των Λαών.
