Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!
Κύριος ο Θεός, αγαπητοί μου, δημιούργησε τον άνθρωπο για να τρέφεται και να ζει αιώνια. Περισσότερο από γνωστό σε όλους μας είναι ότι εάν δεν τρεφόμαστε με σωματική τροφή, θα έρθει ο βιολογικός θάνατος. Απολύτως το ίδιο ισχύει και για την αιώνια ύπαρξή μας: για να μπορούμε να υπάρχουμε με αιώνια ύπαρξη, είναι απαραίτητο να τρεφόμαστε από τον αΐδιο Θεό. Όταν ο άναρχος Ποιητής εποίησε τον άνθρωπο και τον έθεσε να παραμείνει στον κήπο της Εδέμ, δημιούργησε γι’ αυτόν και κατάλληλη τροφή. Στις πρώτες σελίδες του Βιβλίου της Θείας δημιουργίας, διαβάζουμε: «ἰδοὺ δέδωκα ὑμῖν πάντα χόρτον σπόριμον σπεῖρον σπέρμα, ὅ ἐστιν ἐπάνω πάσης τῆς γῆς, καὶ πᾶν ξύλον, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ καρπὸν σπέρματος σπορίμου, ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν» (Γεν. 1,29). Υπήρχε μόνο ένα δένδρο, το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, από το οποίο ο άνθρωπος δεν έπρεπε να φάει χωρίς Θεία έγκριση.
Ακόμα, ο άνθρωπος τρεφόταν και από την συνεχή κοινωνία με τον Θεό: о των πάντων Κτίστης ερχόταν στην Εδέμ, για να μιλάει πρόσωπο με πρόσωπο με το κτίσμα Тου. Εντούτοις, όπως ξέρουμε, όταν ο Αδάμ μαζί με την Εύα παραβίασαν την μόνη εντολή, τότε πετάχτηκαν στο πιο φρικαλέο πράγμα – στον θάνατο. Αυτός που ήταν πλασμένος να ζει αιώνια, σε τρυφή από το πρόσωπο του Θεού – πέθανε, και πνευματικά και βιολογικά. Ήταν απαραίτητο το ζωοποιό φάρμακο, την βοιωτική τροφή που θα τον ζωντανέψει τον νενεκρωμένο άνθρωπο και θα ανακαινίσει την ψυχοσωματική του ομοιοστασία, το αρχέγονό του κάλλος. Τέτοια ουράνια τροφή μας ήρθε ενσαρκωμένη στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, όπως και ο Ίδιος Αυτός μαρτυρεί στο Ευαγγέλιό Του: «ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» (Ιω. 6,51).
Από το σημερινό Άγιο Ευαγγέλιο ακούσαμε την παραβολή για τον λόγο του Θεού παρουσιασμένο ως καρποφόρο σπόρο. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η απλή της αρχή: «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λκ. 8,5). Εξήλθεν, βγήκε. Από που βγήκε; Από πού ήρθε Αυτός ο Θείος Σπορέας σ’ αυτό τον κόσμο; «ἐξῆλθον παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον· πάλιν ἀφίημι τὸν κόσμον καὶ πορεύομαι πρὸς τὸν πατέρα» (Ιω. 16,28) – τους λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός στους μαθητές πριν παραδοθεί σε βάσανα και σταύρωση. Αυτός είναι λοιπόν ο Σπορέας που σπέρνει τον σπόρο Του της ευγενείας, της μεγαλοσύνης και της ωραιότητας. Αυτός είναι ο Λόγος που έγινε αιώνια τροφή για τον καθένα μας. Ο σπόρος Του πρέπει να μεγαλώνει μέσα μας, για να φέρνει καρπό και να ζωοποιεί, να είναι εγγύησή μας για την αιωνιότητα. Αυτός είναι ο Λόγος ο ζωοποιός που από τον Πατέρα εξέρχεται και από την Πάναγνο Παρθένο εσαρκώθη, για να χυθεί στον κόσμο ως ζων ύδωρ για ανάσταση και για αιώνια ζωή. Θυμάστε τι είπε ο Κύριος στην Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ, όταν αυτή, έκπληκτη, Τον ρωτούσε τι νερό είναι αυτό, από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να πιεί και ποτέ να μην διψά; «πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν·ὃς δι᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ιω. 4,13-14).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, λοιπόν, είναι ο ζών άρτος και το ζών ύδωρ, από τους οποίους αυτός που τρώει και πίνει δεν θα πεθάνει, αλλά θα ζει. Πρωτίστως και πάνω απ’ όλα, Αυτός είναι η επιούσιο τροφή για τον άνθρωπο. Πώς λέμε στην προσευχή Πάτερ ημών καθημερινώς; Τον άρτον ημών τον επιούσιον, δος ημίν σήμερον. Τον άρτο που μας είναι τόσο αναγκαίος, επιούσιο, απαραίτητο, για να έχουμε ζωή μέσα μας. Διότι, ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά ζωντανός μόνο τότε όταν μέσα του έχει τον Λόγο του Θεού, ο Οποίος βγήκε, εκένωσε τον Εαυτό Του από την Θεότητα, ταπεινώθηκε και έγινε άνθρωπος. Εννοείται, παρέμεινε Θεός, και όμως, έγινε και άνθρωπος κατά σάρκα. Τέλειος Θεός ων έγινε και τέλειος Άνθρωπος, για να τελειοποιήσει την πεσούσα ανθρωπότητα. Και να Τόν τώρα, πως σπείρει τον σπόρο Του της αγάπης, της καλοσύνης, της χαράς…, μιλώντας στους ανθρώπους διά του Ευαγγελίου Του, διά της Εκκλησίας Του. Και Αυτός ως μόνος καρδιογνώστης, ξέρει πόσο οι άνθρωποι δέχονται τον λόγο Του στις καρδιές τους. Για αυτό και εκφώνησε αυτή την παραβολή, ως υπενθύμιση ότι ο λόγος του Θεού έχει σπαρθεί σε όλους, αλλά δεν βρίσκει στον καθένα καρποφόρο χωράφι. Βλέπετε, τις πιο αναίσθητες καρδιές τις ταυτίζει με σκληρή, πατημένη γη, δίπλα στον δρόμο, η οποία καθόλου δεν δέχεται τον σπόρο. Αυτή η γη συμβολίζει εκείνους που δεν έχουν καμία αίσθηση για τα Θεία και έχουν τυφλωθεί μέσα τόσο πολύ, που δεν θέλουν ούτε να ακούν για κάτι ωραίο και εξυψωμένο. Οι άλλοι κάπως τον δέχονται, αλλά ύστερα, λόγω των πολλών πειρασμών, μεριμνών και απολαύσεων αυτού του κόσμου, δεν είναι σταθεροί και παραιτούνται. Και στο τέλος μας αναδεικνύει την καλή γη που δέχτηκε τον σπόρο, τον ανάθρεψε μέσα και όταν φύτρωσε και μεγάλωσε, έφερε εκατονταπλάσιο καρπό. Και μετά, όταν ρωτήθηκε από τους μαθητές για το τί σημαίνει η παραβολή αυτή, ο Χριστός συμπληρώνει ότι αυτός που έπεσε σε καλή γη, είναι εκείνοι που ακούν τον λόγο και τον φυλάγουν σε καλή και καθαρή καρδιά, και φέρνουν καρπό με υπομονή (Λκ.8:8,15).
Αγαπητοί μου, ο σπόρος που ο Θεός έσπειρε μέσα μας είναι ανεκτίμητος. Ο Κύριος Ιησούς στο Ευαγγέλιο λέει και μία άλλη παραβολή, για έναν έμπορο, που ψάχνει όμορφα μαργαριτάρια· και, μόλις βρει έναν κόκκο πολύτιμο μαργαριτάρι, πηγαίνει και πουλάει όλα όσα έχει και το αγοράζει (Μτθ.13,45-46)· Αυτό το μαργαριτάρι είναι ακριβώς τον λόγο του Θεού, από τον οποίο δεν υπάρχει κάτι ωραιότερο και γλυκύτερο, δεν υπάρχει κάτι πιο καθαρό και πιο ευγενές. Καλλιεργημένος μέσα μας με φροντίδα και με αγάπη, ο Θείος λόγος θα φέρει εκατονταπλάσιο καρπό, με τον καρπό του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος είναι: «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5,22-23). Ξέρετε, η λέξη «κουλτούρα» προέρχεται από το λατινικό ρήμα colo, που σημαίνει «καλλιεργώ, εργάζομαι, μεγαλώνω, ανατρέφω, στολίζω». Και επομένως, αγαπητοί μου, να καλλιεργούμε τον αιώνιο λόγο του Θεού στο χωράφι της καρδιάς μας, ώστε να γίνει καρποφόρο χωράφι που θα μας μεγαλώσει ως πολίτες του Παραδείσου. Να είμαστε αγρότες του Θείου σιταριού, εις σωτηρία και αιώνια ζωή.
Αμήν!
