Κοίμηση της Θεοτόκου

ν τ Γεννήσει τν παρθενίαν φύλαξας, ν τ Κοιμήσει τν κόσμον ο κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρς τν ζωήν, μήτηρ πάρχουσα τς ζως, κα τας πρεσβείαις τας σας λυτρουμένη, κ θανάτου τς ψυχς μν.

 

Απολυτίκιον της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Η θερμή αγάπη της Μητέρας του Θεού πάντοτε προκαλεί ύψιστα συναισθήματα μέσα μας, τους Χριστιανούς. Αυτή είναι η οποία φωτισμένη με το φως του Υιού της, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ασταμάτητα μας στέλνει τις ακτίνες της μητρικής της τρυφερότητος. Όταν είμαστε σε φοβερές δοκιμασίες, σαν επιμελής Μητέρα, μας παίρνει στην αγκαλιά της, μας δίδει παρηγοριά και μας προστατεύει από κάθε κακό, ενώ όταν οι ψυχές μας ποθούν για αγαθοσύνη, μας συγκεντρώνει σε προσευχή και μας κινεί κατανυκτικά προς θεοφροσύνη, αποκαλύπτοντάς μας τον Θεό. Να, και τώρα με την Κοίμησή της μας διδάσκει, μαρτυρώντας για το μεγαλείο της Αναστάσεως και για την ατελείωτη φιλανθρωπία Εκείνου που με την απερίγραπτη αγάπη Του, θεράπευσε όλη την ανθρωπότητα. Λίγες μέρες πριν, προσευχητικά θεωρούσαμε τη Μεταμόρφωση του Χριστού και απ’ Αυτόν ζητήσαμε χαριτωμένες δυνάμεις για την προσωπική μας μεταμόρφωση. Ενώ σήμερα, την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εορτάζουμε την μεταμόρφωση του θανάτου – από κάτι που θεωρείται τραγωδία και φέρνει ατελείωτη θλίψη, σε κάτι τελείως νέο και σε καμία περίπτωση λυπηρό. Εν πρώτη όψη όλο αυτό το γεγονός μας φαίνεται οδυνηρό: μπροστά μας έχουμε το ιερό επιτάφιο στο οποίο είναι εικονισμένη η Μητέρα του Θεού, τοποθετημένη στον τάφο. Λογικά θα έπρεπε να νιώθουμε τον πόνο του χωρισμού, επειδή ο θάνατος παίρνει από μας αυτήν, την οποία αγαπήσαμε ατελείωτα και της οποίας αγάπης υποστηριζόμασταν στις καταιγίδες της ζωής. Όμως, κυριαρχεί η χαρά και με φως γεμίζεται το πνεύμα, και έκπληκτοι προσπαθούμε να καταλάβουμε το γιατί βιώνουμε αυτή την εορτή με χαρά. Βυθισμένοι στα βάθη αυτού του μυστικού γεγονότος, ακριβώς μπορούμε να δούμε την συνέχεια του Πάσχα του Χριστού, δηλαδή, την χαρά της αιώνιας μεσιτείας για μας, της ακούραστης στις προσευχές Θεοτόκου. Επειδή έτσι ονομάζουμε αυτήν την οποία και μετά της Κοιμήσεώς της δεν άφησε τον κόσμο – ο κόσμος ο οποίος υπάρχει ακριβώς λόγω της ελεημοσύνης της και των καθημερινών θαυμάτων της.

Γνωρίζοντας αυτό, δεν θα έπρεπε να μας θαυμάζει αυτό το μεγάλο πλήθος το οποίο αυτή την λαμπερή νύχτα μαζεύτηκε στην Μονή Μπίγκορσκι, για να εορτάσει μαζί με τον αγαπημένο του Γέροντα, τον Αρχιμανδρίτη Παρθένιο και την αδελφότητά μας, την Κοίμηση της πιο συνεπής Μεσίτριας για το ανθρώπινο γένος, με την οποία Κοίμηση αποκτήσαμε ισχυρή Προστάτιδα στον ουρανό. Και πως να μην χαίρεται πνευματικά ο καθένας στο πλούσια διακοσμημένο ναό της Μονής; Γεμάτοι με δυνατή υιική αγάπη, στεκόμαστε μπροστά από τον τάφο της και βλέπουμε πως αυτή ήρεμα ησυχάζει, βλέπουμε την τέλεια γαλήνη και την αντανάκλαση ουράνιας χαράς η οποία ακτινοβολεί από το πρόσωπό της. Όχι, δεν είμαστε λυπημένοι, στις ψυχές μας δεν υπάρχει μέρος για κλάματα, με χαρά ενωνόμαστε στο εορταστικό επιφώνημα του απολυτίκιου της Κοιμήσεως: «Εν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε». Αυτό επειδή, με την Κοίμηση, η Θεοτόκος ξεκουράστηκε από τα βάσανα και τον πόνο από τον χωρισμό από τον Υιό της, ενώ ο τάφος της για μας έγινε θύρα προς την Βασιλεία των Ουρανών και λόγος για ανυπολόγιστη χαρά. Ο τάφος αυτός είναι η αγαλλίασή μας, είναι σαν τον τάφο του Αναστημένου Χριστού, μέσα του φέρνει υπόσχεση για την αθανασία της ψυχής και για την αφθαρσία του σώματος, διώκοντας από μας τον φόβο του θανάτου.

Για το μεγαλείο δε Εκείνης, η οποία έγινε παρηγοριά για όλη την ανθρωπότητα, μιλούσε γλύκα και ο αγαπημένος μας Γέροντας, Αρχιμανδρίτης Παρθένιος, στην κατανυκτική ομιλία του πριν την έναρξη της αγρυπνίας.