Εὐσπλαγχνίᾳ κινούμενος Χριστέ, ἑκουσίως προέρχῃ τοῦ παθεῖν εὐεργέτα, θέλων τῶν παθῶν ἡμᾶς λυτρώσασθαι, καὶ τῆς ἐν τῷ ᾍδῃ κατακρίσεως· διό σου τὰ τίμια ὑμνοῦμεν Παθήματα, καὶ δοξάζομεν Σωτήρ, τὴν ἄκραν σου πάντες συγκατάβασιν.
(Κάθισμα του Μεγάλου Αποδείπνου)
Ανεβαίνοντας ταπεινά και την τελευταία σκάλα της πνευματικής καθάρσεως της κλίμακος της Αγίας Τεσσαρακοστής, αντικρίζουμε την πύλη των αγίων και σωτήριων παθών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Χαριτωμένη ήταν και σωτήρια για την ψυχή αυτή η ανάβαση, πρώτα λουστήκαμε στην κολυμβήθρα του χαροποιού πένθους εξαιτίας των αμαρτιών, ύστερα κοπιάσαμε να ντυθούμε την στολή των αρετών και να στολιστούμε με έργα αγάπης, και είμαστε πλέον στην είσοδο της Μεγάλης Εβδομάδος.
Σήμερα η Αγία μας Μητέρα Εκκλησία τιμά την μνήμη του Παγκάλου Ιωσήφ και μας τον παρουσιάζει ως πρότυπος Χριστού. Εμείς που φέρουμε το άγιο όνομα του Χριστού, πεθαίνοντας για την αμαρτία και γεννώμενοι για καινούρια ζωή, ας ντυθούμε Χριστό και ας λαμπρυνθούμε από την ουράνια δόξα Του. Όπως μας λέγει ο ιερός Χρυσόστομος – Αυτός είναι το Παν μας: «Εγώ είμαι Πατέρας, Εγώ είμαι Αδελφός, Εγώ είμαι Νυμφίος, Εγώ είμαι η κατοικία σου, και τροφή και ενδυμασία, ρίζα και θεμέλιο: τα πάντα όσα έχεις επιθυμήσει ποτέ. Δίπλα μου δεν χρειάζεσαι τίποτα. Θα γίνω υπηρέτης σου, επειδή ήλθα να υπηρετήσω, όχι να με υπηρετούν· Εγώ είμαι και φίλος, και κεφάλι, και αδελφός και αδελφή και μητέρα·Εγώ θα είμαι τα πάντα για σένα – μόνο προσκολλήσου σε Εμένα. Εγώ έγινα φτωχός για χάρη σου και άστεγος, σε σταυρό για σένα, σε τάφο για σένα. Πάνω μεσιτεύω για σένα και κάτω στην γη κατέβηκα ως απεσταλμένος από τον Πατέρα, για χάρη σου. Εσύ μου είσαι το παν: και αδελφός, και συγκληρονόμος, και φίλος, και μέλος. Θα ήθελες κάτι περισσότερο από αυτό;»
Κύριε, ο ταπεινός και πολυέλεος, ο Οποίος και τώρα, ερχόμενος προς το εκούσιο πάθος, περιμένεις με υπομονή την επιστροφή και μετάνοιά μας, άνοιξε τα μάτια σε όλους, ώστε, στο πρόσωπο του ταπεινού και πονεμένου Νυμφίου, να αναγνωρίσουν Εσένα, τον Πλάστη τους, και τουλάχιστον τώρα, αυτή την Αγία Εβδομάδα, να Σε ακολουθούν μέχρι τέλους, δια των παθών του Γολγοθά, μέχρι την λαμπρά Σου Ανάσταση.
