Γεωργήσας ἐμμελῶς, σπόρον τῶν θείων ἐντολῶν, διεσκόρπισας πτωχοῖς, πάντα τὸν πλοῦτον εὐσεβῶς, ἀντικτησάμενος ἔνδοξε Χριστοῦ τὴν δόξαν· ὅθεν πεποιθώς, πρός ἀγῶνας χωρεῖς, καὶ πόνους τοὺς μακρούς, Μάρτυς Γεώργιε, καὶ κοινωνὸς γενόμενος τοῦ πάθους, τοῦ ἀπαθοῦς καὶ ἐγέρσεως, τῆς βασιλείας, αὐτοῦ μετέσχες, ὑπέρ ἡμῶν νῦν δεόμενος.
(Κάθισμα του Όρθρου)
Εορτάζοντας την Εορτή των εορτών, που μας ήλθε ως πνευματική άνοιξη και πηγή της χάριτος – η λαμπρά και ένδοξη Ανάσταση του Οδού, Ανηθείας και Ζωής – με χαρά τιμούμε τον ένδοξο μεγαλομάρτυρα που ακολουθούσε Αυτόν τον Οδό, Αλήθεια και Ζωή μέχρι το επίγειο τέλος του: «Ἀνέτειλεν ἰδού, τὸ τῆς χάριτος ἔαρ, ἐπέλαμψε Χριστοῦ, ἡ Ἀνάστασις πᾶσι, καὶ ταύτῃ συνεκλάμπει νῦν, Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος, ἡ πανέορτος, καὶ φωτοφόρος ἡμέρα…» Πόσο ευχάριστο και επωφελές είναι για την ψυχή το να τιμούμε αυτόν τον στρατιώτη του Χριστού που είναι δόξα των μαρτύρων, καύχημα των αγίων και κόσμημα του ουρανού και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Δεν υπάρχει χριστιανική ψυχή, η οποία τουλάχιστον μια φορά δεν τον έχει επικαλεσθεί στην προσευχή της. Δεν υπάρχει χριστιανική χώρα που δεν καυχιέται με τους ναούς αφιερωμένους σε αυτόν. Δεν υπάρχει στενοχώρια, την οποία η πύρινή του προσευχή δεν μπορεί να την λύση. Αυτός αγκάλιασε την Εκκλησία με την θυσιαστική του αγάπη και φέρνει βοήθεια σε όλη την Οικουμένη. Ακόμα και εκεί όπου η Ορθοδοξία ταλαιπωρείται και η ομίχλη της ειδωλολατρίας ακόμα καλύπτει τα πάντα, αυτός κατεβαίνει απρόσκλητος και προσφέρει την παρουσία της αγάπης του. Και το όνομα που έχει δεν τον δείχνει μόνο ως γενναίο στρατιώτη στο μαρτύριο, αλλά και ως πλήρωμα της αγάπης και κατά την διάρκεια της ζωής και έπειτα, στους αιώνες. Αυτή η θεία αγάπη που καίει στην καρδιά του τον κάνει συνεργός σε όλες τις προσευχές των πιστών.
Για αυτό με κατανυκτική χαρά τον τιμά η Ιερά Μονή Ράιτσιτσα, η οποία σε όλες τις κρίσιμες στιγμές βασίζεται στην προσευχητική του παρρησία μπροστά στον Θεό. Και τώρα, όταν στην παραμονή της μνήμης του, μπροστά Του παρουσιάζει τα τρία νέα πνευματικά γεννήματα, που περιμένουν την άνωθεν ευλογία. Συγκινητικά τρέμουν οι καρδιές, αγαλλιάζει το πλήθος των παρόντων πιστών, ανυπόμονα προσδοκώντας την πανέμορφη στιγμή, όταν όλα τα βλέμματα και όλες οι προσευχές θα εισρεύσουν στη θέα των τριών αδελφών, που θα ξαπλώσουν σταυρόσχημα μπροστά στον ιερό βήμα, σε μεγάλη μετάνοια. Τότε γίνεται ιερή σιωπή και ο καθένας σταματά την πνοή του για να ακούσει τα νέα ονόματα που θα σφραγίσουν αυτή την παλιγγενεσία. Γέννηση και ζωή μόνο για τον Θεό. Ζωή σε ταπεινή υπακοή στον Γέροντα και στην αδελφότητα. Ζωή ισάγγελη, για δόξα των αγγέλων και κατάπτωση των δαιμόνων. Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από αυτό: να δώσεις την σύντομη παροδική ζωή σου σε επένδυση για την αιωνιότητα, διακονώντας με αγάπη, με αφοσίωση, μέχρι το τέλος, σε Αυτόν, ο Οποίος προηγουμένως έδωσε την ζωή του για όλους μας; Για τέτοια τιμή αξιώθηκαν οι τρείς δόκιμες της Ράιτσιτσας, η Μιμόζα, η Φλωρίνα και η Χριστίνα, που δίνοντας τον όρκο μπροστά στην επουράνια και στην επίγεια Εκκλησία και αποκτώντας διά χειρός του αγαπημένου μας δεσπότη, του Μητροπολίτη Δέβρων και Κιτσέβου κ. Τιμοθέου, την ευλογία για ζωή σε μοναχική άσκηση. Έτσι γεννήθηκαν η Φιλοθέη, η Φωτεινή και η Χριστίνα. Η χαρά είναι μεγάλη και για μία νέα ισάγγελη ψυχή, αλλά όταν ο όρκος δίνεται επίσημα από τρία αγαπημένα τέκνα του Γέροντος, τότε ποιος μπορεί να περιγράψει τον πόθο, την ελπίδα, αγάπη, την φροντίδα, και την χαρά που αυτή την στιγμή καίνε στην καρδιά του! Με πατρικό βλέμμα τις παρακολουθεί, όταν με σκυμμένα κεφάλια και ψηλά αναμμένα κεριά στέκονται μπροστά στον Δημιουργό τους, και μέσα Του λένε με γλυκύτατη φωνή: «Δος ημίν λαμπράν στολήν, Χριστέ ο Θεός ημών, ο Νυμφίος των ψυχών ημών, ο αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον».
