Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, κεχαριτωμένη Θεογεννήτρια, υπερευλογημένη Θεοχαρίτωτη, δοχείο της θεότητας του μονογενή Υιού του αθανάτου και αοράτου Πατρός, στρέψε το αυτί σου και άκουσε τα λόγια μου που απευθύνονται από τα ρυπαρά και ακάθαρτα χείλη μου. Διότι, να, από ψυχή γεμάτη συντριβή και από νου γεμάτο ταπείνωση πρόστρεξα στη δική σου ευσπλαχνία. Μη λοιπόν με περιφρονήσεις τον άθλιο, ούτε να επιτρέψεις να απολεσθώ ολότελα εγώ ο ανάξιος δούλος σου, αλλά μεταχειριζόμενη τις μητρικές σου δεήσεις, θεράπευσε την ταλαίπωρη ψυχή μου, η όποια έχει συντριβεί φοβερά από τα πονηρά πάθη μου, και ο πονηρός εχθρός την έχει συντρίψει με τις φιλήδονες αμαρτίες και την καταπάτησε στη γη.
Γι’ αυτό είμαι γεμάτος από κάθε ντροπή, και δεν τολμώ, ούτε έχω πρόσωπο να ζητήσω από τον φιλάνθρωπο Θεό μου συγχώρηση των πολλών αμαρτημάτων μου και θεραπεία των αθεράπευτων τραυμάτων μου. Διότι μόλυνα το ναό του σώματος, και τον κατασπίλωσα φοβερά με τις άπρεπες επιθυμίες, και εξαχρείωσα όλες τίς αισθήσεις μου με ασεβείς πράξεις. Λοιπόν δεν έχω παρρησία να υψώσω στον ουρανό τα χέρια μου, που τα μόλυνα με κακές πράξεις, και να ανοίξω για ικεσία τα χείλη μου, που τα λέρωσα με κακολογίες και συκοφαντίες εναντίον του πλησίον μου.
Γι’ αυτό, πάναγνη Δέσποινα, εγώ ο άθλιος και άσωτος αναθέτω τον εαυτό μου στους δικούς σου ανέκφραστους οικτιρμούς. Διότι δεν έχω άλλη ελπίδα ή καταφυγή, παρά εσένα και μόνο, που είσαι η δική μου παρηγοριά και γρήγορη βοήθεια, εσένα που είσαι η χαρά της ψυχής μου, η διάλυση της λύπης, η λύτρωση από την αιχμαλωσία, η θέωση των θνητών, το δικό μας ιλαστήριο και καταφύγιο, η ανέγερση των πεσμένων, η αναδημιουργία της ψυχής μου και του σώματος, η απολύτρωση των αμαρτιών μου, η θεόσταλτη σταγόνα της καρδιάς μου, που ξεράθηκε, η φεγγόβολη λαμπάδα της ζοφερής ψυχής μου, η ενδυμασία της γύμνιας μου, η κατάπαυση των στεναγμών μου, η μεταβολή των συμφορών μου. Διότι σ’ εσένα ελπίζω, σ’ εσένα έχω την καύχησή μου. Μην απομακρύνεις από μας την προστασία σου, αλλά πρόσφερε τη βοήθειά σου, και προστάτευε, και παράστεκέ μας διαρκώς. Ευφραίνεται με τίς ικεσίες σου ο μονογενής σου Υιός. Και πολύ περισσότερο ο ίδιος, επειδή προτίμησε να συνυπολογίζεται ανάμεσα στους δούλους, θα φυλάξει τη χάρη και την απόφασή του για σένα πού υπηρέτησες για χάρη του την απόρρητη γέννηση. Γι’ αυτό και χαίρεται με τις ικεσίες σου, θεωρώντας τη δόξα σου δική του, και εκπληρώνει τα αιτήματά σου ως χρέος. Μόνο μην περιφρονήσεις έμενα τον πανάθλιο, ούτε οι απρέπειες των πράξεων μου να εμποδίσουν το δικό σου αμέτρητο έλεος, Θεοτόκε μου, το περιπόθητο όνομα, διότι κανένα τρόπαιο δεν είναι ασφαλέστερο από τη δική σου βοήθεια.
Σ’ εσένα λοιπόν, Πανάμωμη και Μεσίτρια του κόσμου, πέφτω και γονατίζω με μετάνοια, σ’ εσένα τη γρήγορη βοήθεια στις ανάγκες, τη βοηθό μετά από τον Θεό, και την ασφαλή και ισχυρή προστασία μου. Εγώ πού είμαι ένοχος για πολλά αμαρτήματα σε φωνάζω με κραυγές από τα βάθη της καρδιάς μου. Σπλαχνίσου με, φιλάγαθη και φιλεύσπλαχνη, έμενα που είμαι γεμάτος από κάθε δυσωδία και ραθυμία, και δέξου αυτή την αξιοθρήνητη και τιποτένια δέησή μου. Αν και σου την πρόσφερα με ραθυμία και αμέλεια, όμως με τίς μητρικές σου δεήσεις κάνε με καλόδεκτο από τον Υιό σου και Θεό, αναδεικνύοντάς με άξιο για τη βασιλεία των ουρανών, με το να υμνώ και να ευλογώ τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
