Si një jetë sjellës, vërtet më i bukur se Parajsa dhe më i ndritshëm se çdo pallat mbretëror, u shfaq Varri Yt, Krisht, – burimi i shpëtimit tonë.
Të qëndrosh në vendin ku shtrihej Trupi i stërpastër i të Pavendosurit, në ngushtësinë që mblodhi Atë që përhapi universin, është vepër vetëm e mëshirës së pakufishme të Zotit. Varri i Stërshenjtë dhe Jetëpranues i Zotit. Ajo hapësirë e ngushtë, ku njeriu duhet të ulë kokën nëse do të hyjë në të dhe duhet të përulë krenarinë nëse do të ndjejë bekimin në zemrën e tij, është vatër e një energjie të mrekullueshme dhe jashtëzakonisht të fortë, e cila forcon besimin, ripërtrin shpresën, forcon dashurinë. Është një ndriçues nga i cili rrezet jetëdhënëse të fitores së Krishtit përhapen në pafundësi. Është një pishtar ndriçues që kënaq dhe ngroh zemrën, sjell ngushëllim, ndriçon me dritë, mbjell paqe të papërshkrueshme.
Varri i Stërshenjtë i Zotit, me anë të të cilit kujtojmë vdekjen e Krishtit, zbulon, në fakt, pafuqinë e vdekjes mbi Zot- njeriun Krishtin. Në plotësinë e natyrës së Tij njerëzore, Zoti ishte i vdekshëm. Dhe me të vërtetë Ai vdiq. Por vdekja nuk e mbajti Atë. Sepse vdekja nuk kishte fuqi ta mbante Atë (Veprat 2, 24). Vetë zbritja e Krishtit në ferr, në mbretërinë e vdekjes, u tregua si një triumf i jetës. Jeta ishte mbyllur në Varr, por Jeta shkëlqeu nga Varri.
Kur, nga ana tjetër, atje, në atë vend të stërshenjtë, te Varri i prehjes së Krishtit, ku ,,Biri i Vetëmlindur i Perëndisë pushoi nga veprat e tij” dhe u ringjall për tre ditë, shërbehet Misteri i Darkës së Fundit; kur në altarin mbi të cilin u vendos trupi i Jezusit përsoset blatimi i pagjakur liturgjik i Trupit dhe Gjakut të Krishtit, atëherë fjalët pushojnë së vepruari dhe vetëm heshtja e brendshme soditon misterin e madh të shpëtimit tonë në një mënyrë të papërshkrueshme . ,,Çdo trup njerëzor le të heshtë, të qëndrojë me frikë e me dridhje dhe të mos mendojë asgjë tokësore…” Askush nuk flet siç na flet tani Krishti me heshtjen e Tij, dhe nëse e dëgjojmë atë heshtje të Perëndisë, do të na mundësohet ta dime se cila është fitorja e Tij që tashmë është realizuar.
Dhe shkëlqimi i asaj fitoreje të Jetës mbi vdekjen ndriçoi shpirtrat tanë në vigjiljen e mbrëmshme të ringjalljes dhe në Liturgjinë në Varrin e Stërshenjtë dhe Jetëpranues të Zotit, në Tempullin e nderuar të Ringjalljes, në të cilin, me bekimin e Fortlumturisë së Tij, Patriarku i Jeruzalemit z. z. Teofili, Kryepeshkopit tonë shumë të nderuar dhe të bekuar z. z. Stefanit dhe sigurisht, mitropolitit tonë të dashur dhe të nderuar z. Timotei, adhuroi Plaku ynë i dashur, Peshkopi Antaniski z. Parthenij. Gjegjësisht, ai adhuroi së bashku me Kryepeshkopin e Jerapolit, z. Isidor – Abati i Vëllazërisë së Varrit të Stërshenjtë, i cili kryente edhe aktin priftëror, Mitropoliti i Nevrokopski, z. Serafim nga Kisha Ortodokse e Bullgarisë dhe peshkopi Serdopski z. Mitrofan i Kishës Ortodokse të Rusisë.
Ah, sikur të ishte e mundur të shprehej me fjalë mëshira me të cilën Zoti e nderoi Kryepeshkopatën tonë më të shenjtë të Ohrit, që pas kaq shekujsh, një peshkop e saj me këmbët e tij të qëndrojë dhe të shërbejë në atë Varr nga i cili u ngrit Ringjallja dhe shpëtimi i gjithë botës! Dhe ishte vërtet një ringjallje e lavdishme për të gjithë fëmijët e dinjitetit të Shën Klementit, sepse lutja e Plakut tonë para derës që hapi përjetësinë ishte pikërisht ajo: bekim, ndriçim, shëndet mendor dhe fizik, paqe dhe gëzim i Krishtit për fëmijët e Kishës tonë, si dhe ,,bashkimi i Kishave të shenjta të Perëndisë”, sipas lutjes së Shpëtimtarit ,,që të gjitha të jenë një” (Gjoni 17,21).
Përkrah Kryepeshkopëve të shenjtë, të mbledhur rreth Kuvuklisë së Shenjtë, shërbyen edhe shumë priftërinj nga disa kisha ortodokse vendase, mes tyre edhe vëllezërit tanë Arkimandrit Dositei dhe hieromonku Kirilli, të ndihmuar nga murgu-tipikari dhe kanonarku Atë Averkij, ndërsa hieromonaku Anatolli, me aftësitë e tij të njohur në të kënduarit kishtar lindor ortodoks, pasuroi solemnitetin e adhurimit, duke iu bashkuar etërve psaltë të korit. Në lutjen e Eukaristisë Hyjnore morën pjesë mijëra besimtarë, pjesëmarrës të Kupës së Shenjtë të Zotit, nga vende të ndryshme të botës, të cilët tekstualisht mbushën Tempullin e Ringjalljes. Në mesin e tyre, përsëri, për gëzimin tonë të madh, kishte edhe adhurues prej nga ne, të cilët kishin ardhur enkas për këtë ngjarje të jashtëzakonshme dhe të shenjtë. Varri jetëpranues i Shpëtimtarit dhe në këtë natë të ringjalljes, si gjithmonë gjatë historisë, u dëshmua se ishte bashkuesi i të gjithë popujve në dashurinë e Krishtit dhe prej tij u thanë lavdërimet për Zotin në shumë gjuhë. Kjo ishte pa dyshim një tjetër festë historike gjithëortodokse, e cila me bekimin dhe dashurinë që rrezatonte prej saj ngjante me një festë të vërtetë e Pashkëve.
