Ndërsa kremtimi i djeshëm madhështor i manastirit, kushtuar Prerjes së Çestës Kokës së Shën Gjonit, Pararendësit dhe Pagëzuesit, rridhte në orët e pasdites me rrezet e arta të diellit që perëndonte pas majës së Krçinit, mbrëmësorja e ktitorëve mbushi këtë Shenjtë Manastir me mirënjohje të thellë ndaj të gjithë atyre që gjatë shekujve vunë gurët dhe jetët e tyre në këtë vend të lavdishëm. Nën udhëheqjen dhe kujdesin e lutshëm të Atit tonë të dashur, Hirësisë së Tij Ipeshkvit të Antanisë, z. Partenit, mendimet dhe lutjet e murgjve dhe të pranishmëve ngjiteshin drejt fronit të Mëshirëplotit, duke përkujtuar me falënderim etërit dhe vëllezërit tanë të ndjerë.
Në atë atmosferë mirënjohjeje dhe prekëse, pas mbarimit të mbrëmësores, ati bashkë me vëllezërit shërbestarë të altarit kryen një panihidë për të gjithë ktitorët, ndërtuesit, zbukuruesit, murgjit dhe asketët e këtij Manastiri mijëvjeçar të Bigorskit. Lutjet e derdhura nga zemra na i hapën sërish sytë shpirtërorë, që të shohim se të gjithë së bashku – të kaluarit, të tashmit dhe të ardhshmit – jemi një bashkësi e pandashme, një familje, një trup në Krishtin. Edhe pse emrat e shumë prej tyre ndoshta janë harruar prej njerëzve, ata janë të shkruar në amshim para Fytyrës së Perëndisë.
Sot, ndërkaq, kujtimi i ktitorit të parë dhe të lavdishëm të Manastirit të Bigorskit, Shën Gjonit të Debrit, Kryepeshkopit të Ohrit, u kurorëzua me një bashkëshërbesë monastike të kryesuar nga i Shenjti Ipeshkëv i Antanisë. Në atë Liturgji të qetë dhe mistike, shpirti dhe bekimet e shenjtorit të madh dhe themeluesit tonë të paharruar u zbritën mbi ne si një re e hirit, duke na kujtuar testamentin se çdo gur i këtyre mureve të shenjtë është vënë me lutje, çdo ikonë është pikturuar me mirënjohje, çdo afresk është vizatuar me psherëtima, çdo tropar është kënduar me dashuri ndaj të Dashurit.
Ati ynë i shenjtë Gjon Debrini nuk është ktitor vetëm në kuptimin material. Ai është edhe arkitekt shpirtëror, i cili vendosi themelet e Jerusalemit Qiellor në këtë vend të shenjtë. Vizioni i tij e kapërceu kohën: ai e themeloi Bigorskin jo vetëm si një manastir prej guri dhe druri, por si trup të gjallë të Kishës së Perëndisë, si një shenjtërore qiellore ku shpirtëra të panumërt do të gjejnë paqe dhe zemra të shumta do të digjen nga Dashuria Hyjnore.
Edhe sot, Manastiri i Bigorskit jeton nga dora e tij e bekuar dhe nga dashuria flijuese e të gjithë ktitorëve dhe asketëve ndër shekuj, të cilët, si gurë të gjallë, u ndërtuan në këtë trup shpirtëror. Çdo afresk, çdo gur, çdo dridhje lutjeje dëshmon për besimin dhe sakrificën e tyre. Prandaj, mirënjohja jonë nuk është vetëm një kujtim i së kaluarës, por është një testament i gjallë se edhe ne sot, në kohë të mbushura me shtypje dhe tundime të ndryshme, jemi të thirrur të vazhdojmë të jemi ndërtues dhe krijues: të lutjes, të dashurisë, të mirësisë, të bashkësisë në Krishtin. Çdo ditë që e jetojmë në këtë vend të bekuar është vazhdim i lutjes së tyre; çdo Liturgji që shërbejmë është përgjigje ndaj shpresës së tyre; çdo mysafir që e presim është përmbushje e dashurisë së tyre ndaj të afërmit.
Le të vazhdojë bekimi i Shën Gjonit të Debrit dhe i të gjithë ktitorëve dhe asketëve të Bigorskit të derdhet mbi këtë Shenjtë Oborr deri në themelimin e qiellit të ri dhe tokës së re!
Amin.
