Pak para ditëlindjes së tij dhe fillimit të misionit të tij transformues dhe shpëtues në botë, Kisha Nënë sot na thërret me dashamirësi në lutje të kujdesshme për prehjen e etërve tanë të ndjerë, vëllezërve, motrave, të afërmve, prindërve dhe paraardhësve tanë. Me këtë, ajo na tregon se brenda saj, të gjithë ne, të gjallët dhe të vdekurit, jemi një, një botë e vetme, një familje e vetme dhe se brenda saj, në të vërtetë, të gjithë janë të gjallë.
Në këtë frymë, Manastiri i Shenjtë i Bigorskit, i mbledhur rreth Geronda së tij, Peshkopit Partenij të Antanisës, i kushtoi natën e kaluar vigjilje ofrimit të lutjeve të përzemërta për prehjen e bekuar të atyre që janë ndarë nga ne, duke kërkuar falje për çdo mëkat, vullnetar dhe pavullnetar, për “të gjithë të devotshmit dhe të krishterët ortodoksë, mbretër, patriarkë, hierarkë, priftërinj, hieromonakë, hierodiakonë, murgj, murgesha dhe të gjithë etërit dhe stërgjyshërit, gjyshërit dhe stërgjyshërit, prindërit dhe paraardhësit, vëllezërit dhe motrat dhe të afërmit tanë, të gjithë nga skajet e botës që kanë ndërruar jetë në tokë, në det, në shkretëtira, në male dhe shpella dhe në çdo vend që nga fillimi e deri në fund.”
“Me frymëzim, Geronta jonë e dashur tha një herë, ‘Lutja për të vdekurit është një shprehje e thellë e besimit tonë të ndritshëm, i cili feston jetën, dashurinë dhe bashkësinë e përjetshme me Zotin dhe të afërmit tanë. Lutja për të vdekurit është thellësisht e rrënjosur në traditën dhe shpirtëroren ortodokse dhe ajo mban të gjallë dhe të pandërprerë lidhjen midis të gjallëve dhe të vdekurve. Ajo konfirmon besimin dhe përvojën tonë në jetën e përjetshme dhe se vdekja nuk e ndërpret bashkësinë midis nesh dhe të dashurve tanë. Ajo është gjithashtu një shprehje e dashurisë dhe faljes së fundit, duke na ndihmuar të kapërcejmë kufizimet tona njerëzore dhe të ndiejmë mëshirën dhe dashurinë e Zotit. Lutja për të dashurit tanë të ndjerë na ndihmon të kuptojmë më mirë kohën dhe përjetësinë. Ajo na kujton se jeta nuk përfundon me vdekjen trupore, por se ekziston përjetësia, një botë shpirtërore, ku qëndron banesa jonë e vërtetë. Kjo lutje thekson bashkësinë e të gjithë besimtarëve, të gjallëve dhe të vdekurve, në Krishtin Shpëtimtarin.'”
