Малку сладолед за душата

Марија ги однесе своите деца во ресторан. Шестгодишното синче Марко после ручекот праша дали може да Му заблагодари на Бога за храната. Сите ги наведнаа главите и тој се помоли: „Боже, Ти благодарам за оваа храна, а ќе Ти бидам и уште поблагодарен ако мама на крај ни купи сладолед. Амин!“

Луѓето од соседната маса се насмеаја, но една жена промрмори: „Ете што не чини во оваа држава. Децата денес не знаат ни како да се помолат. Да се бара од Бога сладолед! Никогаш не сум чула за такво нешто!“

Кога го слушна тоа на малиот Марко му потекоа солзи и тој тажен ја праша својата мајка: „Мамичке, да не згрешив нешто? Да не ми се лути Бог?“

Додека го гушкаше, мајка му го уверуваше дека молитвата му беше од срце и дека Бог сигурно не му е лут. Во тој миг до масата се приближи еден постар господин. Му намигна на детето и му рече: „Јас случајно знам дека Бог ја смета твојата молитва за многу убава“.
„Навистина?“ Го праша малото детенце.

„Да“, одговори човекот, а потоа шеговито му шепна: „Каква штета што онаа госпоѓа никогаш не барала од Бога сладолед! Понекогаш и малку сладолед е добар за душата“.

Марија секако им купи на децата сладолед. Нејзиното шестгодишно синче малку гледаше во него, а потоа направи нешто што ги трогна сите присутни во ресторанот. Ја зеде чашата со сладолед и без зборови отиде до онаа жена. Со најмила насмевка го стави сладоледот пред неа и ѝ рече: „Еве, ова е за вас. Сладоледот понекогаш е добар за душата, а на мојата душа ѝ е веќе добро“.