Гумата за бришење го прашала моливот:
– Како си, пријателе?
Моливот налутено одговорил:
– Не сум ти пријател, те мразам.
Гумата, изненадена и тажна, прашала:
– Зошто?
Моливот одговорил:
– Затоа што го бришеш тоа што го пишувам.
Гумата му рекла:
– Јас бришам само грешки.
Моливот прашал:
– А зошто го правиш тоа?
Гумата одговорила:
– Јас сум гума, тоа е мојата работа.
Моливот возвратил:
– Тоа не е работа!
Гумата продолжила:
– Мојата работа е исто толку корисна како и твојата.
Моливот со груб тон рекол:
– Грешиш и арогантна си, затоа што оној кој пишува е подобар од оној кој брише.
Гумата одговорила:
– Отстранувањето на она што е погрешно е исто толку важно како и пишувањето на она што е правилно.
Моливот замолкнал за миг, а потоа со тага рекол:
– Но, те гледам како секој ден стануваш сè помала.
Гумата му одговорила:
– Затоа што секој пат кога ќе избришам грешка, жртвувам дел од себе.
Моливот со рапав глас рекол:
– И јас се чувствувам понизок од порано.
Гумата го тешела, велејќи:
– Не можеме да им правиме добро на другите, доколку не сме подготвени да жртвуваме дел од себе.
Потоа милостиво го погледнала моливот и го прашала:
– Уште ли ме мразиш?
Моливот се насмевнал и одговорил:
– Како можев да те мразам, кога толку се жртвуваш?!
Секој ден се будиш, а ти останува уште еден ден помалку.
Ако не можеш да бидеш молив што ќе ја напише среќата на другите, биди добра гума што ќе ги избрише нивните грешки и таги и ќе сее надеж и оптимизам во нивните души, потсетувајќи ги дека иднината е поубава.
Секогаш бидете благодарни и пожртвувани.
