Fjala e Shenjtërisë së Tij Peshkopit Antaniski z. Partenij, Abati i Familjes së Shenjtë Bigorska, në muzikalin e Krishtlindjeve dhe Vitit të Ri në Kërçovë, më 1/14 janar viti 2024 në verën e Shpëtimtarit
Shkëlqesia Juaj e Lartë, Mitropoliti i Krushevës dhe Demir Hisarit, z. Jovan,
Do t’ia lejoj vetes t’ju falënderoj në emër të korit ,,Metropolitan Kozma Preçistanski”, nga aktorët më të rinj, si dhe në emër të orkestrës ,,Çalgia Merak”, që na nderuat sot me praninë tuaj dhe për përkrahjen dhe mbështetjen e madhe për punën që këta të rinj e bëjnë prej shumë vitesh.
Në veçanti dua të falënderoj kryetarin e Komunës së Kërçovës, z. Fatmir Dehari, si dhe drejtorin e Qendrës së Kulturës ,,Koço Racin”, z. Mazllam Osmani, për bashkëpunimin e tyre të jashtëzakonshëm dhe mbështetjen që i japin Motrërisë së respektuar nga Manastiri Preçista Kiçevska. Zakonisht, përveç peshkopit të qytetit, edhe kryetarët i quajmë ,,baballarët e qyteteve”. Zotëri Fatmir Dehari, i cili për shkaqe të arsyeshme nuk është i pranishëm këtu, me siguri do të dëgjojë për këtë. Ai vërtet dëshmoi se është babai i të gjithë qytetarëve, me vetëdije të fortë për shoqërinë tonë multietnike, por edhe për të gjitha ato gjëra që na lidhin. Sot ne kemi një besim të ndryshëm me bashkëvëllezërit tanë në qytet, por të mos harrojmë se dikur kemi qenë të të njëjtit besim. Deri në shekullin e XIV -të, të gjithë këtu ishin ortodoksë. Mirëpo, në kontekstin bashkëkohor, pavarësisht se sot jemi të besimeve të ndryshme, të gjithë e dimë se më e rëndësishmja është se ka shumë gjëra që na bashkojnë. Zoti është një për të gjithë dhe Ai është dashuri.
Ja, vitin 2023 e lëmë pas vetes dhe tani jemi në pragun e vitit 2024. Është mirë, të dashur, të pyesim veten se sa në vitin e kaluar kemi qenë mbi të gjitha njerëz të vërtetë. Të gjithë ata që besojnë në Zot, që e kanë kthyer mendjen drejt hyjnores, gjithmonë bëjnë llogaritë se sa e kanë kënaqur Zotin në jetën e tyre. Dhe ne e kënaqim Zotin më shumë kur i kënaqim ata, domethënë i duam të afërmit tanë. Pasi që ai që beson, është e pamundur të mos dashurojë, është e pamundur të mos e dojë vëllanë e tij. Shën Gjon Teologu thotë: Nëse dikush thotë: ,,Unë e dua Perëndinë”, por urren vëllanë e vet, ai është gënjeshtar: sepse, Kush nuk do vëllanë, të cilin e sheh, nuk mund ta dojë as Perëndinë, të cilin nuk e ka parë? (1. Gjon. 4,20-21). Të dashur të mi, është mirë të bëjmë një retrospektivë, në atë mënyrë sikur që në fund të vitit kompanitë i rregullojnë llogaritë e tyre dhe të raportojnë për punën e tyre. Si e kaluam vitin që shkoi? Nuk e dimë se çfarë na sjell e nesërmja. Vetëm Zoti i Mëshirshëm e di se çfarë do të ndodhë në vitin e ardhshëm. Na mbetet të falënderojmë për gjithçka që, me mëshirën e Zotit, kemi bërë vitin e kaluar dhe t’i lutemi Zotit të na ndihmojë në vitin e ardhshëm, të jetë me ne, të na mbështesë në të gjitha qëllimet tona të mira. Le të jemi, para së gjithash, njerëz të mirë dhe do të jemi të tillë nëse me të vërtetë jemi fëmijët e Tij.
Ungjilli i sotëm, i paraparë për dielën para Epifanisë, ishte në fakt fillimi i Ungjillit të Shenjtë sipas Markut, ku flet për shfaqjen dhe predikimin e Shën Gjon Pagëzorit. Dhe çfarë mund të jetë më e bukur se kjo, se zëri i Shën Gjonit, i cili tregoi Qengjin e Zotit dhe bërtiti: ,,Pendohuni, se Mbretëria e Qiellit po afrohet!” Shën Gjoni tha me zë këtë në shkretëtirën e Judesë dhe me atë thirje Ai e përgatiti gjithë botën për ardhjen e Krishtit. Dhe kështu filloi Dhiata e Re. Ata që u penduan vërtet, e njohën Krishtin si Birin e Perëndisë. Ndërsa të tjerët, ata që shkuan për të parë Shën Gjonin vetëm nga kureshtja, nuk e njohën Krishtin. Dhe prandaj Shën Gjoni e dënoi zemërgurësinë e tyre. Pra, të dashurit e mi, edhe ne sot e dëgjuam ungjilltarin Marko duke folur për predikimin e Shën Gjonit në shkretëtirën e Judesë dhe duke na sugjeruar se duhet të pendohemi. Ky është një mësim i bukur për fillimin e vitit.
Sa i përket koncertit, do të jem i sinqertë dhe do të them se shumë herë kam pasur ndjenja aq të forta saqë edhe kam qarë. Sepse e gjithë kjo është fryt i pendimit. Të gjithë këta fëmijë që shihni përballë e bënë këtë koncert të mrekullueshëm për shkak të entuziazmit të tyre. Dhe entuziazmi i tyre vjen nga pendimi i tyre, sepse të gjithë jetojnë në mënyrë eukaristike, janë kishtarë. E patë se çfarë lloj kulture kultivojnë në vetvete nëpërmjet Krishtit! Sa shumë është rritur në to personi liturgjik, fryt i të cilit është ky koncert i mrekullueshëm. Ndaj le të jetë ky një mësim për të gjithë nga ky qytet i bukur, i cili tashmë po përjeton ringjalljen e tij. Me të vërtetë mund të them se Kërçova po përjeton një rilindje vitet e fundit. E theksoj sërish se kjo është si rezultat i bashkëpunimit. Kërçova është bërë shembull i bashkëpunimit multietnik dhe qoftë bekim dhe nder për të gjithë ata që ndihmojnë në atë punë, për të gjithë palët, në radhë të parë Komuna, institucionet kulturore, e pastaj të gjithë të tjerët. Prandaj unë do të doja të bëja një thirrje: Dërgoni fëmijët tuaj në Kishë, sepse atje ata do të mësojnë më së miri se si fillimisht të bëhen njerëz. Sepse njeriu është vetëm me Zotin në kuptimin e vërtetë të fjalës. Pa Zotin, fatkeqsisht, ai është një femohues. Historia e ka treguar gjithmonë këtë.
Në shekullin XXI, ne shohim se, për fat të keq, njeriu identifikohet me krijesat e tjera. Ai thotë se nuk ka Zot, nuk ka Krijues. Një shekull e gjysmë më parë, shkencëtari Darvin propozoi një hipotezë për origjinën e njeriut nga një kafshë. Dhe njeriu me të vërtetë filloi të identifikohej me kafshët, të jetonte si kafshë, të reduktohej në nivelin e plotësimit të vetëm nevojave ekzistenciale personale, të mos aspironte asgjë të besimit dhe shpirtërore. Por tani e shohim se njeriu ka zbritur edhe më poshtë se kafsha. Me këtë që do të them, nuk dua të ofendoj askënd, sepse Kisha i do të gjithë, i përqafon të gjithë, ka vend për të gjithë në të, është vend pendimi. Domethënë, këto ditë në Greqinë fqinje, parlamenti po përballet me një sfidë të madhe dhe duhet të marrë një vendim ,,historik”, që është mundësia që çiftet e martuara të të njejtës gjini të birësojnë fëmijë. Dhe askush nuk i pengon apo i dënon ata që duan të jetojnë në një bashkësi të të njëjtës gjini, sepse ata vetë kanë vendosur për këtë. Kisha nuk i bën dhunë askujt, Kisha kështu filloi: ndaj saj ushtrohej dhunë, por asnjë i krishterë gjatë treqind viteve të para, deri në përfundimin e persekutimeve në kohën e perandorit Kostandin, nuk u përgjigj me dhunë, nuk rrëmbeu armët kundër askujt, por thirri: ,,Ejani të gjithë! Ai ka për të gjithë, ka bukë për të gjithë!” E dini, të gjitha dukuritë e brendshme te njeriu, si p.sh., pasionet, që janë forca të krijuara nga Zoti dhe janë asnjanëse, kanë qenë gjithmonë te njeriu, por varet nga ne si t’i përdorim dhe drejtojmë ato. Edhe atëherë kishte çifte homoseksuale, por Kisha nuk i refuzoi, por i tërhoqi dhe i transformoi. Ajo e ka atë forcë edhe sot. Por le të mendojmë tani më shumë për birësimin e fëmijëve nga komunitetet e të njejtës gjini. Në të njëjtën kohë, dëgjojmë për surrogatinë. Pyes veten, nëna, gjëja më e shenjtë, a kthehet në një makinë që do të duhet të prodhojë një fëmijë, për t’ia dorëzuar më pas dikujt?! Tani njerëzit janë bërë më keq se kafshët. E shihni në natyrë se sa e fortë është amësia te të gjitha krijesat e Zotit. Një zog, nënë, për shembull, është i gatshëm të vdesë për zogjtë e saj. Dhe nëse për hir të zogjve të saj i duhet të përballet me një rrezik që është njëqind herë më i fortë se ajo, ajo do të sakrifikojë veten. Nuk ka asgjë më të shenjtë se amësia. Të gjithë kemi shkruar ushtrime me shkrim për nënën. Por si do të shkruajnë fëmijët nesër për nënën e tyre? Nëna është një gjë madhështore. Edhe Zoti erdhi në këtë botë nëpërmjet Nënës. Mos mendoni se e them këtë për t’ju thirrur në një lloj rebelimi apo proteste. Në asnjë mënyrë. Bëhuni të krishterë të mirë dhe fëmijët tuaj do të mbrohen. Le të shkëlqejë në ju tradita ortodokse. Ne kemi mësuar nga gjyshet tona. Kur ishim fëmijë, mësonim nga gratë, nga ato gjyshet e zgjuara që jetuan në kohën e komunizmit. Sigurisht, nga prindërit, që për shkak se ishte komunizëm, ishin pak të turpshëm dhe nuk e deklaruan aq publikisht besimin e tyre. Por gjyshet e dinin se çfarë do të thotë pendimi, çfarë do të thotë Zoti. Më kujtohet kur i thoshim gjyshes në komunizëm: ,,Kjo është shoqëria e së ardhmes, të gjithë në shkollë thonë kështu”, ajo thoshte: “Jo. Pasi është pa Zot, bir, do të dështojë. Do tia shohim fundin”. Dhe ajo, me të vërtetë, në vitet e fundit të jetës së saj, pa fundin e asaj shoqërie pa besim në Zot. Gjithçka që është pa Perëndinë do ta përjetojë fundin.
Të dashurit e mi, traditën që na e transmetuan të parët tanë e keni në manastire dhe tempuj dhe është shumë e fortë. Kërkojeni atje, dërgoni fëmijët tuaj atje. E shihni sa koncert të bukur na dhanë këta të rinj të mrekullueshëm. Besoj se te të gjithë ju kanë ngjallur ndjenja të forta dhe fisnike. I falënderoj për dhuratën, ata kurrë nuk harrojnë të më japin diçka. Megjithatë, dijeni se dhurata ime më e madhe jeni ju. Nuk ka dhuratë më të madhe se fytyrat tuaja të buzëqeshura, nuk ka dhuratë më të madhe se pendimi juaj që shoh dhe ndjej, nuk ka asgjë më të rëndësishme se mundi juaj për besimin e Krishtit. Kjo është dhurata më e madhe. Të jesh i krishterë do të thotë të përqafosh të gjithë njerëzit e kësaj bote, pavarësisht nga kombi i tyre, pavarësisht nga besimi i tyre. Sepse Krishti nuk bën dallime mes njerëzve. Edhe kur ishte në një trup në Tokë, ai shkatërroi të gjitha tabutë që ekzistonin drejt grave dhe të gjithë njerëzve në përgjithësi. Në Krishtin ka një përqafim për të gjithë botën.
Qofshi të bekuar, të kemi një verë të re të bukur të Zotit!
Edhe një herë falenderojmë peshkopin Jovan, i cili na nderoi me praninë e tij. Unë e njoh dashurinë e tij për Zotin për një kohë të gjatë. Jemi shoqëruar që nga rinia, kemi qenë fqinjë në Manastirin e famshëm. Unë e di se ai e do Zotin dhe se gjithmonë bën sakrifica për Të.
Qofshi gjallë e shëndoshë të gjithë. Faleminderit!
