Уште пред Раѓањето Христово, во Сицилија живеел некој владетел по име Гиерон. Тој имал многу мудреци во својот дворец, но со својата мудрост особено се истакнувал неговиот советник Симонид.
Еднаш Гиерон му рекол на Симонид:
– Симонид! Напрегни ја твојата мудрост и објасни ми што е тоа Бог?
– Ми постави многу тешко прашање, владетелу, – му одговорил мудрецот. – Дај ми неколку дена да поразмислам.
– Добро. – се согласил Гиерон.
Поминале два дена и Симонид дошол кај царот, но наместо да одговори, го замолил за уште четири дена да размисли за одговорот. Поминале и тие четири дена, а Симонид го замолил царот за уште едно одлагање.
– Дај ми, владетелу, уште осум дена за размислување.
Гиерон се намуртил.
– Мора да се шегуваш, Симонид. Изгледа наскоро ќе почнеш да бараш прво шеснаесет дена за размислување, па потоа триесет, па триесет и два. Кога конечно ќе ми дадеш одговор?
– Сосема си во право, владетелу, – смирено му одговорил Симонид. – Ќе поминеа и осум дена, а јас ќе те замолев за шеснаесет, потоа за триесет и два, па дури и за шеесет и четири и така натаму. А што се однесува до прашањето, сметам дека веќе ти го одговорив.
– Како тоа! – се зачудил Гиерон. – Ти ништо не ми кажа за Бог, туку само ме молеше да ти дадам уште денови за размислување.
– Токму тоа е мојот одговор, – му рече мудрецот. – На твоето прашање, владетелу, никој не би можел да ти одговори. Колку повеќе размислуваш за него, толку појасно ти станува дека треба да молиш за уште повеќе денови. Ово прашање е како планина. Ја гледаш од далеку – и таа ти изгледа како нешто огормно, а колку повеќе се доближуваш, толку повеке таа почнува да расне пред тебе и ти се чувствуваш толку мал и беден. И кога една обична планина не можеш да ја опфатиш или покриеш со рака, како ти, владетелу, сакаш со ум да го опфатиш Оној, Кој и човекот и таа планина ги создал.
Ги разбрал Гиерон зборовите на Симонид, со стравопочит ги подигнал своите очи кон небото и прошепотел:
– Да, Бог е необјаснив!
