Еден монах дошол кај својот духовник и му рекол:
– Оче, колку пати, еве, доаѓам кај тебе, се кајам за гревовите, колку пати ти ме поучуваше со своите совети, но, јас, не можам да се поправам. Каква полза имам од тоа што доаѓам кај тебе, ако после сите наши разговори, јас повторно паѓам во своите гревови?
Аввата му одговори:
– Синко мој, земи две глинени грниња – едно со мед, а другото празно.
Ученикот така направил.
– Сега, сине, погледни во празното грне и помирисај.
Ученикот го погледнал и помирисал грнето и рекол:
– Оче, празното грне мириса на мед и таму на дното има останато малку од густиот мед.
– Ете така, – му рекол старецот, – и моите поуки остануваат во твојата душа. Ако ти, поради Христа, прифатиш во својот живот макар и само дел од добродетелите, тогаш Господ, по својата милост, ќе го пополни тоа што недостасува и ќе ја спаси твојата душа за живот во рајот. Ни домаќинката не става бибер во она грне што мириса на мед. Така, ни Бог нема да те отфрли, ако ги сочуваш во својата душа барем зачетокот и семето на праведноста.
