Навистина. Денес се прават толку многу муабети. Луѓето зборуваат за: политика, економија, храна, војни, фудбал, театарски претстави, концерти, несреќи, климатски промени, меѓународни настани. Толку многу зборови. Но, малку се зборува за Исус Христос.
Сепак, не постои ништо поубаво од тоа да зборуваш за Христа. Два збора во Светото Евангелие се многу карактеристични. Едниот е зборот „одете“, а другиот веднаш потоа, „научете ги“. Ова се зборови кои Самиот Исус Христос ги изговорил. Одете и поучувајте во името на Исуса Христа.
Кога Господ го заврши Своето дело на Земјата, ги испрати Своите ученици да го продолжат, и таму во Галилеја каде што им се јави воскреснат, ја одреди нивната мисија со овие зборови: „Одете и научете ги сите народи, крштавајќи ги во името на Отецот и Синот и Светиот Дух“ (Матеј 28,19). „Одете“, „научете ги“. Во овие зборови е сумирана мисијата за објавување на Божественото слово, мисионерството.
Така, целта на мисионерството е да се доведат душите до Христа. Тоа е повик на луѓето да станат живи членови на Црквата на Спасителот Христос. Не следбеници на некој, туку ученици на Исуса Христа, прачки на Божествената Лоза. Секогаш кога се случува ова, се остварува победата на доброто над злото и лукавството. Се победува првиот непријател на човекот, и небесата се радуваат, а името Божјо се прославува.
Во Новиот Завет, мисионерството се нарекува: „испраќање“, „служба на словото“ и со фразите: „Го проповедам Словото“, „Го проповедам Христа“, „Го објавувам словото на Исуса“. Кај богоносните Отци ги наоѓаме фразите: „Приведување во верата“, „служам на повикот“, „го застапувам Евангелието“, „го сејам словото“, „добро земјоделие“, „најдобра наградба“.
Мотивот, следствено, за делото на мисионерството е Божјата заповед, двата гореспоменати зборови кои ги истакнавме, должноста и потребата според Апостол Павле, општиот принцип: „Не можеме, а да не го кажуваме тоа што го видовме и чувме“ (Дела 4,20). Понатаму, „подигнете го погледот и видете ги нивите како побелеле, готови за жетва“ (Јован 4,35). Тоа значи, на многу места, блиски или далечни, постојат души на луѓе кои се подготвени, зрели за прифаќање на божествениот збор, за спасение на нивните души. Тие имаат добра волја и ги очекуваат работниците на жетвата, проповедниците на Евангелието на Христа.
Во текот на црковната историја, многумина беа оние кои се посветија на службата на Божјото слово. На прво место се наоѓаат Апостолите, потоа Апостолските Отци, а потоа следуваат големите богоносни Отци, од Златоуст и Свети Фотиј до браќата од Солун, Светите Кирил и Методиј, и до Козма Етолски во времето на турското ропство. И мисионерскиот дух продолжил и во минатиот, 20. век, со истакнување на извонредни мисионери.
Црквата никогаш не престанала да биде пастирска и мисионерска, црпејќи го секогаш својот мисионерски дух од Светото Евангелие, кое го поставува на Светата Трпеза, изјавувајќи на тој начин дека мисионерскиот пат започнува од евхаристиското собрание, од Светата Трпеза, од празниот гроб на Воскреснатиот. Така, мисијата во Православната Црква се карактеризира како „служба по Божествената Литургија“. И не може да биде поинаку.
Затоа, Црква без Мисија е оксиморон. Црквата има „мисија“ да го продолжи искупителното дело на Христос. Имено: „да им се проповеда на сиромашните, да се излекуваат скршените срца, да се објави ослободување на заробените и вид на слепите, да се ослободат притеснетите, да се проповеда благопријатната година на Господа“ (сп. Лука 4,18).
Целото мисионерско дело е поврзано со нашата црковна самосвест. Ние исповедаме и изјавуваме „Верувам во Една, Света, Соборна и Апостолска Црква“. Колку, пак, знаеме што значи ова „Соборна“? Тоа значи дека Православната Црква ја поседува и ја чува целата вистина и сè што се однесува на целокупниот свет. И колку што е неразбирлива една Црква без литургиски живот, исто толку е неразбирлива една Црква без мисионерски живот. Црквата има отворени хоризонти. Таа е „Христос продолжен во вековите“. Таа го продолжува и мора да го продолжи делото на Христос. Тоа е Мисијата.
Но, треба да знаеме и што не е мисија. Таа не е прозелитизам, не е пропаганда, не е „ревност“, ниту световен обид за зголемување на бројот на членови на Црквата. Таа не е употреба на сила, ниту измама на совеста на другиот. Мисија е, со смирение и почитување на слободата на другиот, проповед на Божественото откровение која ја има за основа љубовта кон Христа. Ова е автентичната мисија.
Понатаму, мораме да истакнеме дека колку што атеизмот и новото идолопоклонство навлегуваат во нашите општества, толку повеќе се истакнува пред нас потребата за повторно евангелизирање и повторен катихизис на луѓето. Должноста на мисијата е голема работа. Тоа е највисока и одговорна работа. Тоа е света мисија, бидејќи најнесреќните луѓе се оние кои не слушнале за Христос.
Но, постои и нешто друго. Нè потсетува на тоа Св. Јаков, Братот Господов, во последните два стиха од неговото послание. Тој многу карактеристично пишува: „Ако, браќа, некој од вас се отклони од вистината, и ако некој друг го поврати, тој нека знае дека оној што обрати грешник од лажлив пат, спасува една душа од смрт и ќе покрие многу гревови“ (Јаков 5,19-20).
Тоа значи дека топлиот и искрен интерес за враќање на нашиот заблуден ближен кој е наш брат во Христа, ќе има како резултат и последица две нешта: а) ќе спаси душа од смрт и б) ќе покрие множество гревови. На тој начин станува соработник на Господа оној кој повраќа грешник од заблудата, и на тој начин покрива многу гревови. Оваа позиција на Св. Јаков, дека оној кој извршува мисионерска работа ќе покрие множество гревови, не само на заблудениот туку и на себеси, ја изразува и Апостол Павле кога пишува до својот ученик Тимотеј: „Пази на себе и на учењето; биди истраен во тоа, зашто, ако постапуваш така, ќе се спасиш и себе самиот и оние што те слушаат“ (1. Тимотеј 4,16).
Во второто послание на Св. Климент Римски (15,1) читаме: „Наградата не е мала за оној што ја повраќа изгубената и заблудена душа, за да се спаси. И себеси ќе се спасиш и оној што го советуваш, затоа што оваа награда ја имаме“.
Заклучно, прашањето е да стекнеме мисионерска свест. Тоа е навистина убаво дело, да зборуваш за Христа. Каде и како треба. И секако, првенствено оваа должност припаѓа на светиот клир. Одговорен за целото мисионерско дело и за проповедта е секогаш Епископот. Само со негово благословение треба да се извршуваат овие богоугодни дела, за да постои сигурност и доверба во кажаното и направеното и да се одржува црковниот ред, како што пишува и богоносниот Игнатиј „без епископот, ништо да не правите“.
Но, и секој Христијанин, како што вели Св. Јован Златоуст: „Сакам, вели тој, она што го слушате од моите проповеди да не го задржувате само за себе, туку да го пренесувате и на другите, така што ќе можете да им помогнете духовно. Всушност, би сакал, продолжува светиот отец, ова да не се случува само со зборови, туку и со вашите дела да ги водите оние околу вас кон напредок во христијанскиот живот“ (Беседи на Создавањето, PG 53,173).
Сите ние сме повикани да го сведочиме нашето верување во Христа, особено во нашето време. Да не забораваме дека Христијаните сме „светлина на светот“ и „сол на земјата“. И треба да бидеме светлина која не се гасне и сол која не се фрла, „светлина на сите најслатка и сол на сите најпривлечна“.
