Светиот свештеномаченик Јаков бил една маркантна личност од првата црковна заедница. Овој светија, познат и како брат Божји, не бил само Христов сродник по плот, туку и попримил длабоко од Неговиот дух. Бил толку праведен што го нарекувале „праведникот“, и таа карактерна црта му останала за време на целиот негов живот. Според црковното предание, тој е составувач на првата Литургија, првиот текст, од кој подоцна произлегле и останатите Божествени Литургии. Не можеме да знаеме како точно се развивала Литургијата, но дури и самото тоа Предание ни открива дека светиот Јаков го љубел богослужението и најмногу Божествената Литургија. Тој поставил темел на една долга традиција во Црквата и најмногу на апостолската Црква во Ерусалим. Таа традиција подоцна била пренесена и во останатите Цркви.
Божествената Литургија е навистина дар на Светиот Дух кон нас, луѓето. Таа е таинство на Духот, начин на кој што ни се открива Бог и небесните нешта. Во Литургијата нема ништо што не ни ја открива, на овој или на оној начин, божественоста и дејствата на Света Троица.
Бидејќи знаеме и веруваме дека Бог ни е Татко, затоа и на храмот, особено за време на богослужението, гледаме како на наш дом. Влегуваме, излегуваме, се радуваме, се крстиме, палиме свеќи, може и нешто да кажеме, но очигледно е дека православниот го чувствува храмот како свој дом. Да, навистина, нашиот дом е храмот. И тој собор во храмот е нашето вистинско семејство, оти семејството не ни се само нашите едно, две, три деца што ги имаме. Тоа сме сите ние и сите оние кои талкаат наваму – натаму и кои можеби уште не ни помислиле на Бога, или не се ни осмелиле да признаат за своите скриени воздишки, со кои сакаат да го отворат Небото и да добијат одговор од Бога, туку се колебаат и срамат. Литургијата е нашето семејство, нашиот собор, нашиот дом. Бидејќи заедно со вас се и оние кои не присуствуваат, и грешниците, и лошите, и починатите, и оние кои денес се наоѓаат во адот, а може си спомнуваат за Бога. Молитвите на Црквата, помените, Светите Литургии – кој знае на колку од нив ќе им принесат полза и ќе ги подигнат дури и од местото на маките и ќе ги изведат дури и од адот. Тоа ни е домот. Толку голем дом имаме ние верните!
И така, влегуваме во Црквата, во својот дом и вистински се радуваме. Тоа е најголемата привилегија што може да ја има еден Христијанин. Тука ние ја живееме Божјата благодат. Тука го живееме нашето спасение, плодовите од искупителното дело на нашиот Бог, Великиот Првосвештеник. Тука во Црквата можеме да го почувствуваме оној стих од апостолот: влезе во светилиштето еднаш засекогаш и изврши вечен откуп (Евр. 9,12). Христос живее за нас, пророкува и подига раце кон Небесниот Отец. Еднаш засекогаш ја пролеа Својата крв, еднаш засекогаш влезе во Светињата на Светињите и од тој ден натаму не престанува да ги поттикнува Светиите да посредуваат и тие – и најмногу Неговата Мајка, Пресвета Богородица – за нас пред Небесниот Отец, за нашите срца, за гревовите, за болките, за разочарувањата низ животот. Еднаш искачувајќи се на Престолот, пребива вечно, без да слегува од Престолот на кој што седна оддесно на Небесниот Отец. Затоа да се појде во храмот, да се присуствува на Божествената Литургија, не е некакво случајно дејство, не е нешто за кое можеш да кажеш: „Нека, можам да дојдам и утре и друг ден“. Тоа е едно уникатно собитие. Одиме кај Оној Кого сме Го возљубиле, Оној Кој си го даде животот за нас, кај Христос.
Но каде е Христос? Он е и тука и насекаде. Пред сѐ, сепак, Христос, Второто Лице на Божеството, седи оддесно на Небесниот Отец, во Светињата на Светињите. Затоа немојте да мислите дека кога влегуваме во храмот, ние влегуваме и си поаѓаме и пак влегуваме. Не, туку се издигнуваме и влегуваме во Светињата на Светињите, во Небесата. Како што завесата на Царските двери се отвора и излегува Христос во светиот Путир, така се отвораат и Небесните двери за да влеземе, ние грешните. Кога одиме на Литургијата, ние грешните се искачуваме во горниот Ерусалим. Сфаќате ли какво величие доживуваат нашите души? Седнуваме и ние оддесно на Отецот и примаме чест од честа на нашиот Христос и од чесното тело на нашиот Господ и Бог.
(Продолжува…)
