Слово на Неговото Преосвештенство Епископ Антаниски г. Партениј, изговорено на крајот од Акатистното бдение во саботата од петтата недела на Светата и Велика Четириесетница
Мили мои,
Според благоволението на милосрниот Бог ја приведуваме кон крај и петтата седмица од Светата и Велика Четириесетница и полека влегуваме во шестата, којашто ни ги отвора дверите кон најсветата и најславната седмица од целата црковна година – Страдалната или Страсна седмица. Таа, пак, нè патеводи кон Светото и славно Воскресение на нашиот Господ Исус Христос – Празникот кој е срце на нашата вера, темел на нашиот живот, радост на вековите.
А кој друг би можел да нè поткрепи и укрепи на овој трновит и стрмен пат на постот, кога свенуваат нашите сили, ако не Пресветата Богородица, нашата Владичица, нашата Мајка?! Таа Која со прегратки неуморни, мајчински, нè прибира во тишината на подвигот, во пламенот на молитвата, во болката на борбата. Токму затоа Црквата, во овој благословен период на Чесниот Пост, ја посветила секоја петочна вечер на Неа, на Онаа Која нѐ држи кога паѓаме, Која нѐ бодри кога се изморуваме, Која тивко и мистично нѐ води кога слепо талкаме. И сето тоа, не како нешто минато, туку како нешто што се случува сега, во реалноста, во срцето на секој кој со вера ѝ се обраќа. Иако телесно ја напуштила оваа земја, Таа никогаш не нѐ оставила, бидејќи, како Мајка на Вечниот, стана Мајка на секого од нас. И ако светот често се покажува како место на заборав и темнина, Таа е тука како светилник на надежта, како нежна присутност што го надминува времето и просторот.
Присетете се на она што го читавме во Синаксарот на Утрената богослужба – зошто го славиме овој празник, зошто ѝ ги пееме химните од Акатистот на Мајката Божја? Затоа што Таа безброј пати чудесно ги спасувала Христијаните од секакви беди и напасти. Особено била моќна застапница на Царствениот град, на градот на светиот цар Константин Велики, градот што и денес, и покрај тоа што е во иноверни раце, не ја изгубил својата суштина. Додека и еден Христијанин стои таму и се моли, додека Патријархот Вселенски, Патријархот на родот православен, го чува кандилото на верата запалено, дотогаш Црквата Божја останува жива и сведочи. И овој град, осветен од подвизите на многубројни светии, градот во кој се одржаа најмногу вселенски и помесни собори, град каде што беше утврдена нашата вера, сè уште светли со јарка светлина во духовниот простор на Православието. И колку ли пати Богородица го спасила Константинопол! Колку пати, кога бил во опасност, го покривала со својот мајчински омофор и не дозволувала да биде погазен! Но дојде време кога поради гревовите и поделбите во христијанскиот род, кога верата ослабнала и им отстапила место на суетните поделби и расправии од овој свет, Константиновиот град падна. Но ништо не е завршено, зашто каде што е Богородица, таму има и воскресение и утеха и победа.
Во Бога никогаш не смееме да губиме надеж. Зашто надежта во Бога не е човечка и непостојана, туку е надеж жива, надеж што се храни со верата и расте во молитвата. А нашата надеж, нашата радост, нашата сила – тоа е Пресветата Богородица. Таа е Мајката која не заборава, Чистата која не отстапува, неуморната Застапница за сите нас.
Да, точно е: овде, во овој свет, злото никогаш не мирува. Постојано се бори со вистината, со Црквата, со вистинската вера. Затоа Црквата, додека е на земјата, е Црква што војува – не со оружје, туку со молитва; не со методите на овој свет, туку со љубов; не со осуда, туку со крст. Нејзината вистинска победа не е од овој свет, туку во небесното Царство, во она невидливо и вечно Собрание на верните, каде што се собираат сите светии, сите праведници, сите Божји пријатели, од Адама па сè до последниот ден. Таму е тишината на славата, таму е песната на победата. И таму сите ние сме повикани да станеме жители. Победата, возљубени, е веќе извојувана. Победата ќе биде на оние кои веруваат во Христа, на оние кои Го љубат, кои Го последуваат. Зашто Он, Воскреснатиот, пак ќе дојде, и кога ќе дојде, ќе ги најде оние кои го сочувале името Негово, ќе ги прегрне и ќе ги вознесе со Себе во вечната светлина, по застапништвото на Онаа Која Го родила и донела во овој свет.
Гледате, возљубени, каков соборец ни е нам Пресветата Богородица! Не само во борбите со варварите и незнабошците, туку и во најскришните битки на нашите срца. Таа ни е сојузник во личниот подвиг, во скриените воздишки, во неискажливите молитви. Но и во историјата на целиот свет, Таа го покажувала патот кон вистината, непрестајно светлела со неа. Запомнете: вистината е една. И таа не се расправа, не се менува, не се приклонува. Таа вистина има име: Христос. Единствената вистинска, спасоносна, богооткриена вера е Христовата вера. А борбата помеѓу светлината и мракот, помеѓу доброто и злото – таа ќе трае сè до крајот. Но крајот ќе биде светол. Зашто Крстот Христов, Крстот на жртвата и на љубовта неминовно ќе победи. И со него и во него, ќе победат сите што Му останале верни.
Следствено, да се потрудиме, возљубени, во молитвата и во подвигот; еве сме, веќе кон крајот на четириесетдневната духовна пролет. Ни останува уште една недела, неделата пред Цветници, и потоа ќе се отворат пред нас завесите на најсветата, највелика седмица, каде што целото наше внимание, целата наша душа, сите наши сили треба да бидат сосредоточени кон страдањата и кон славата на нашиот распнат и воскреснат Господ. Да се потрудиме, но не од обврска, не од страв, не од суеверие, туку од љубов. Да го принесеме својот мал труд, своето малечко покајание, својата жед за Христа, како капка елеј во кандилото пред Пресвета Богородица. И Таа, Мајката наша, нема да нè остави без одговор. Таа, Која не знае да заборави, ќе ја наполни нашата празнина со утеха, ќе ја исполни нашата борба со смисла, ќе го претвори нашето страдање во радост. Оти токму Богородица ја донесе радоста во светот. Таа е почетокот на нашето спасение, Таа е вратата преку која Вечниот влезе во времето, Словото стана тело и Бог стана човек. Затоа непрестајно ја поздравуваме со: „Радувај се!“ Затоа ја славиме на секој Акатист, во секој наш восклик, во секоја наша воздишка. Таа е причината што човечкиот род не е заборавен, не е оставен, туку е возвишен до Небесата.
Нема ништо со што човештвото може да се пофали повеќе отколку со Неа, со тоа најубаво суштество меѓу созданијата, со тој пречист сад на тајната Божествена, со тој образ на спокојот и на тишината, со Мајката на светлината. Таа, со своето судбоносно „да“, Го внесе Христа во историјата и ги отвори портите на вечноста. Свети Јован Дамаскин ја нарекува „украс на вселената“ и „вселенска слава“ и бездруго, Таа е венецот на сето создание.
Да ја молиме со смирение. Да го допреме нејзиното срце со нашата тишина, со нашата молитва, со нашиот копнеж. И Таа ќе нè прими, ќе нè прегрни како и секогаш. Да го довршиме овој пост, овие последни денови, со уште повеќе љубов, со уште поголема ревност, со едно длабоко внатрешно внимание и покајание. И тогаш, како благословена зора после долгата ноќ, ќе се појави пред нас светлината на Воскресението. Безмолвна, светлоносна и животворна радост.
Амин.
