Законот беше даден преку Мојсеј, а благодатта и вистината станаа од Исуса Христа. Кога сонцето ќе засветли, браќа, ламбите се кријат во долапот. Зашто, ламбите се користат само при темнина поголема од својата. Кој татко ги испраќа своите деца во мрак без видело? Небесниот Отец на секој народ му дал по едно големо светило, за да му биде светлина во темнината на овој разбрануван живот. Но, светилката служи само до доаѓањето на зората, в зори таа се остава во долап, зашто се појавува царот на светилата, царот на сонцето, пред чијашто светлина сите светила стануваат темнина. На еврејскиот народ од Бога му било дадено светило, кое се нарекувало Мојсеев закон. Кога се појави вистината во лицето на Исус Христос, еврејското светило стана темнина, и секој што имаше очи да ја почувствува вистината, го сокри светилото во долап. Оние, пак, кои немаа очи чувствителни за светлоста на вистината, продолжија да го носат тоа светило и понатаму, и така станаа слични на луѓето кои на пладне со свеќи се шетаат по улиците.
Што е, браќа, законот? И што е, браќа, вистината? И каква е разликата, браќа, меѓу законот и вистината?
Милоста им дава закон на оние кои ќе отпаднат од милоста. Оние што живеат од милоста, немаат закон, зашто немаат потреба од закони. Додека синовите им се послушни на таткото и додека послушноста кон таткото им создава радост, секој син ужива во татковиот имот. Штом кај еден син престанува послушноста кон таткото, имотот се дели, непослушниот син добива на уживање само еден дел од имотот, и тогаш милоста на таткото се јавува во вид на закони. Законот стои помеѓу милоста и пропаста. Отпаднатите од милоста, милоста не ги уништува и не ги турка во пропаст – инаку не би била милост – туку ги става под власта на законот, во служба на законот, под ропство на законите, со цел да ги вразуми и повторно да ги врати при себе. Ако отпаднатите од милоста, слугите и робовите на законот, не се вратат повторно при милоста, тие неминовно самите себе се туркаат во пропаста и биваат уништени. И така, законот е како мост помеѓу милоста и пропаста.
Замислете го непослушниот син, кој сака по секоја цена да живее одвоено од татка си. Таткото со сигурност знае дека синот, одвоен од него, не може да живее живот во полнота и радост и затоа го одвраќа синот од неговата намера. Но, кога синот останува на своето, тогаш таткото, за да го спаси, му овозможува барем живуркање ако не живот, му одвојува дел од имотот и го остава да си замине од кај него. Го става во областа на законот. Зашто, ако не го стави во областа на законот, непослушниот син би морал да премине од областа на милоста во областа на пропаста и небитието. Ако синот, живуркајќи во областа на законот, се освести, се покае и зажали за царството на милоста, тој би можел да се врати од областа на законот во областа на милоста, од животарење, повторно во живот. Ако тој одново се покаже непослушен и кон законите во областа на законите, тој неминовно би преминал во областа на пропаста и ништожноста.
Или, пак, замислете си дека еден од вашите другари од некои причини се решава на смрт со гладување. По цел ден, и тоа од ден во ден, тој ниту нешто јаде, ни нешто пие. И по цел ден, и тоа од ден во ден, вие се грижите како да го спасите својот другар. Најпосле, се досетувате да почнете да го храните со млеко преку цевка додека тој спие. И така, го одржувате животот на својот другар на единствениот за вас можен начин. Но, замислете, сега, доколку вашиот другар дознае за вашата операција врз него за време на спиењето, па тогаш да престане да спие, тој би ја изгубил единствената ваша можна помош и единствениот пат за спасение. Што би се случило со него? Неминовно, тој би преминал во областа на пропаста и ништожноста.
Или, замислете дека некој ваш пријател манијата кон водата силно го влече да влезе во вода и тој непрестајно бара прилика за да скокне во вода. Залудни се вашите совети и вашето одвраќање. Најпосле, вие се обидувате со единственото преостанато средство, имено, да подготвите една подводна капа, каква што носат испитувачите на морските длабочини, та во мигот кога вашиот пријател ќе посака да скокне во вода, вие да му ја ставите капата на главата и да му ја врзете околу вратот. И тој скока во вода. Што ќе биде со него? Едно од двете понудени последици. Студенилото на водата, или стравот од водата, или ужасот од смртта под вода, можеби ќе го излечи од водната манија, и тој, со спасувачката капа на главата, здрав и жив ќе исплива на брегот и ќе ви биде послушен и благодарен за навек. Или, пак, водената манија уште повеќе ќе го обземе, со оглед на тоа дека е под вода, и тој налутен, со раце ќе ја растргне спасувачката капа од своето лице и ќе се удави.
Законот, браќа, е природен производ на милоста, со цел да ги спаси отпаднатите од милоста. Таму каде што владее само милоста, и каде што нема отпаднати од милоста, таму нема ниту закони. Ние овде го употребуваме зборот милост, наместо вистина, само за да ви биде работата појасна. А милоста, таа е само второто лице на вистината, неразделно од вистината, како што топлината е неразделна од сончевата светлина. Човекот кој излегува од темнина на виделина и извикува: еве сонце!, мисли на сончевата светлина, а човекот кој излегува од ледена пештера на виделина и извикува: еве сонце!, мисли на сончевата топлина. Значи, кога зборуваме за милоста, ние во исто време, неминовно зборуваме и за вистината. И затоа без никакви забуни и противречности можеме да кажеме: законот, браќа, е природен производ на вистината со цел да ги спаси отпаднатите од вистината.
Што друго е вистината, браќа? И што уште е законот? И каква уште може да биде разликата помеѓу вистината и законот?
Вистината ја претставува областа на слободата, законот ја претставува областа на ропството. Во областа на вистината, човекот ја поистоветува својата волја и својата среќа со волјата и среќата на сите оние кои живеат во таа област. Во областа на законот, пак, човекот ја разликува и ја издвојува својата волја и својата среќа, од волјата и среќата на сите оние битија кои постојат во таа област. Затоа во областа на вистината не постојат никакви закони, туку само еден зрак од законот, за оние кои ја гледаат вистината од областа на законот; и затоа во областа на законот нема ниту малку вистина, туку само еден зрак од вистината, за оние кои ги гледаат законите од областа на вистината. Како што птицата родена и израсната во кафез мисли дека птиците што слободно летаат околу кафезот, се во истата положба во која е и таа; и како што, обратно, птиците родени и израснати во слобода, мислат дека птицата во кафезот е во истата положба во која се и тие. Зашто слободата е единственото мерило за битието од областа на вистината, и само преку слободата тоа ги мери сите битија кои се во областа на законот; и затоа што, ограничувањето е единственото мерило за битието во областа на законот, затоа преку ограничувањето тоа ги мери сите битија што се во областа на слободата. Меѓутоа, царството на слободата не знае за никакви ограничувања, ниту царството на законите знае за некаква слобода. Вистината, по својата суштина, ги урива сите граници и ограничувања; законот, по својата суштина, насекаде поставува граници и ограничувања. Како што светлината од ламбата, бледнее и исчезнува при силната светлина на сонцето, така и моќта на законот бледнее и исчезнува при силната светлина на вистината. Ниту светлината на сонцето ни светлината на лампата можат истовремено и на исто место да светат во својот полн сјај, ниту, пак, моќта на законот и моќта на вистината можат да се појават во истиот миг и на исто место, во иста мера. Само во отсуство на едното, другото може да ја покаже својата полна светлина и полна моќ.
Вистината плете кафез од закони и во него ги затвора отпаднатите од неа. Од милосрдие вистината плете кафез од закони, за да не ги одвои сосема отпаднатите од неа и за да не ги турне сосема во пропаст и небитие. Затоа и велиме дека законот претставува мост помеѓу вистината и пропаста. Областа на вистината е вечна и непроменлива, во неа нема патишта што водат и напред и назад. Она што е, тоа е вечно и непроменливо. Областа на законите е времена и променлива, и во неа има две патеки: едната води кон вистината, другата кон пропаста и небитието. Областа на небитието е вечна и непроменлива. Она што не е, тоа не суштествува: вечно и непроменливо. Затоа Бог и вели за Себе: Јас Сум Оној Кој што Сум. Не, Јас Сум Оној, Кој беше; или: Јас Сум Оној Кој ќе биде; или, Јас Сум Оној Кој бивам, туку: Јас Сум Оној Кој што Сум. А Бог е целата област на милоста и вистината. Областа на законите може себеси да се именува со: сум – не сум, зашто тоа е област помеѓу битието и небитието. Областа на небитието, кога би можела себеси да се именува, би се именувала како: не сум.
Целата оваа вселена е еден кафез исплетен од закони и во тој кафез е затворена човечката душа, која е отпадната од Бога. И душата човечка им служи на законите, им робува на законите и, кога сосема од видик ќе Го изгуби Бога, ги обожува законите, како што птицата во кафезот им служи на ограничувањата на кафезот, им робува на ограничувањата на кафезот и ги обожува ограничувањата на кафезот мислејќи, дека областа на кафезот е единствената област за родот на птиците. Отпаѓајќи од Бога, човекот ја посака границата помеѓу себе и Бога, и наместо една граница, тој доби илјада граници, илјада ограничувања, илјада закони, и како мувата во пајажината, целиот се заплетка во замрсените конци на законите.
Продолжува
