Духовниот отец го познава и патот Христов и бројните искушенија што стојат на тој пат пред да се стекне Божествената љубов; затоа тој може да точи вдахновение за неговите чеда. Поседувајќи сеопфатен духовен вид, тој ги поткрепува чедата и ги поттикнува да станат учесници во Христовите страдања, та така „со своето суштествување“ да научат колку е возвишена „Божествената промисла за нас“.
Божествената промисла се спознава преку страдање и големи маки. Со својот збор, со својата молитва и со својот пример, исповедникот настојува да го воведе секој човек во областа на Христовиот мир. Со трпение и со љубов, тој се грижи за оние што му се доверени по промисла Божја, та образот Христов, потемнет од падот, да се изгради и да се зацврсти во нив. Тој ги носи нивните слабости и се соживува со нивните животи. Како некој што „и самиот е со слабости“ (Евр 5, 2), тој принесува покајание за себеси и за другите. Со покајанието, тој Му се уподобува на Христос, Кој ги зеде врз Себе гревовите на сиот свет. Во сегашнава доба, која не гледа благонаклоно кон смирениот Дух Христов, оваа служба е мачна и никогаш не се постигнува посакуваниот успех. Затоа отец Софрониј забележува дека без постојана и силна срдечна молитва, која бара слово од Бога и која го проси Неговиот Божествен благослов, ваквата духовна служба станува залудна. Таа се претвора во „полуслепа“ овосветска дејност. Поинаку речено, ако словото што го кажува духовниот отец не е оросено со благодат, ниту, пак, излегува од срце што го стоплила Христовата љубов, тогаш оваа служба почнува да наликува на работата на психолозите или советниците – една ,,полуслепа“ овосветска дејност. Словото на духовниот отец мора да носи печат на благодатта, благодатна оросеност.
Духовниот отец го носи во себе благословот што извира од познанието на Христовиот пат; така тој станува средство што го изведува животот на луѓето надвор од пеколот што го создале (како лоша последица од нивните страсти), воведувајќи ги во чист христијански живот и духовна слобода.
Тој е удиран од смртта што ги ранила. И повеќе од тоа, тој трпи неволји, кои се последица од духовното слепило на страстите и од човечката изобличеност. Него го мачи само една мисла: како да се исцели личноста. Тој се обидува да ги открие причината и силината на страстите, како и мерата на духовна умртвеност поради непознавање на Бога, така што, со надеж во Бога, животните страдања и несреќи да бидат осенети од Божествената благодат и да стивнат. Во срцето на духовниот отец се трупаат неволјите на целата земја, раѓајќи силна молитва со солзи, преку која се принесуваат пред Бога прозбите на секој слаб и напатен човек. Кога духовникот ќе сети – да повториме, во срцето – дека маката се претворила во спокој и радост, тој го прифаќа тоа како сигурен знак дека неговата молитва стигнала до ушите на Господ Саваот и дека ќе донесе полезен плод. Отец Софрониј велеше дека духовникот што се моли за своите чеда, уште при изговарање на нивните имиња, ја чувствува во своето срце нивната состојба, било да се во добра состојба или во лоша, било да се во мир или во очај. Отецот исповедник ја принесува оваа света служба во име на „малите“, несреќните, оние што самите се сосема рамнодушни. Тој не прави заговор против нивната слобода, туку ја има предвид исклучиво идната награда. Со други зборови, тој мора да остане несебичен, да ја има предвид Божјата награда и да не очекува надомест од некого или од нешто во овој свет.
Духовниот отец е икона на „добриот Пастир“, кој има преголема љубов и „си го полага животот свој за овците“ (Јн 10, 11). Сепак, за да стекне таква љубов и богоугодно да го изврши своето дело, полезно е тој да мине низ духовната печка на стравот Божји и по патот на покајанието „за кршење на неговите коски“. Само тогаш Божествената љубов ќе пребива во неговата душа, а со тоа и Божествениот страв, кој им припаѓа на совршените. Оваа љубов е „скапоцениот бисер“, кој е бесценет и има неспоредлива вредност. Човекот трепери од помислата да не го загуби ова бо гатство. Таквиот страв ја чува оваа љубов, а таа расте до мера на полнота.
Кога великата Христова љубов ќе го посети срцето и ќе го просветли умот, духот на човекот се проширува и ја прегрнува, „сета твар со сострадателна љубов“. Ваквата состојба покажува без никакво сомнение дека човекот е соединет со Бог на љубовта.
(Продолжува…)
