Но, кој процес на познание, поточно, кој процес на толкување на проблематиката околу односот помеѓу верата и разумот е поправилен: на Блажениот Августин, односно „верувам за да разберам, и сфаќам за да верувам“, или, пак, тврдењето на атеистите дека верата е апсурдна, или, пак тоа дека разумот и верата се две различни својства? Источните Отци на Црквата исто така не еднаш го поставиле овој проблем, но тие го поставиле на друго ниво – во вид на прашање: „Што е верата?“
За да се разберат односите помеѓу верата и разумот треба навистина најпрвин да се сфати што е верата. По правило, толкувањата на Источните Отци се засновале на познатата фраза на Апостол Павле од посланието до Евреите: „Верата е жива претстава за она, на коешто се надеваме, и докажување на она, што не се гледа“ (Евр. 11, 1).
Св. Јован Златоуст обраќа особено внимание на тоа дека Апостол Павле зборува за верата како за „докажување на она што не се гледа“. Златоуст пишува: „Верата е созерцавање на скриеното и води кон исто такво потполно убедување во невидливото, како и во видливото. Како што е невозможно да не му се верува на видливото, така невозможно е да постои вера, кога некој не е убеден во невидливото, исто толку колку и во видливото“. Тоа се прекрасни зборови: „Невозможно е да постои вера, кога некој не е убеден во невидливото, исто толку колку и во видливото“, тие нѐ насочуваат во потполно друг правец од оној којшто го забележавме кај прашањето кое се развиваше, пред сѐ, во западното богословие. Блажени Августин, Тертулијан, или подоцнежните средновековни богослови, такви како Петар Абелјар или Анселм Кентербериски, како да нѐ убедуваат дека верата не е апсурдна, верата е потполно нормална, дека неопходно е да поверуваме пред да почнеме да се занимаваме со наука; да, и верувајќи ние, сепак, нема да поверуваме во секаква глупост, не во секаква парадоксална вистина, туку само таа којашто минува низ ситото на разумот. Познатиот руски философ и богослов Александар Иванович Брилијантов, го нарекол таквото западно сфаќање на верата психолошко, за разлика од поонтолошкото толкување што го наоѓаме кај Источните Отци на Црквата.
Еве, на пример, тоа онтолошко сфаќање на верата ние го среќаваме, читајќи ги делата на Св. Јован Златоуст, Преп. Јован Дамаскин, Св. Кападокиски Отци, Преп. Максим Исповедник и другите отци на Црквата. Тие зборуваат за верата како за природно својство на човекот, како за негова природна состојба.
Оваа природна вера била изгубена како последица на гревопадот. И ние сега, се наоѓаме во состојба на неполнота, во состојба на повреденост, а таа повреденост го има за последица тоа што ние не можеме да Го видиме Бога, не можеме да поверуваме во Него така, како што веруваме во постоењето на работите околу нас. Св. Јован Златоуст, го кажува тоа како одговор на аргументите на философите скептици, коишто наведуваат мноштво докази дека воопшто не постои надворешниот свет, дека надворешниот свет всушност е некаква илузија, предизвикана, како што би рекле современите научници, од дразбата на нервните клетки во кората на големиот мозок. Тие аргументи практично е невозможно да се порекнат. И покрај тоа, секој нормален човек запознаен со нив, сепак, ќе каже: „Да, тоа е интересен поглед на работите, но надворешниот свет сепак постои, за тоа ни зборува практиката, нашиот непосреден животен опит, бидејќи е невозможно да не му се верува на невидливото“.
