Проштално слово на монасите од Бигорски и монахињите од Рајчица, Пречиста и Кнежино, при Исходното последование на новопретставениот слуга Божји Борис Фидановски, таткото на Епископот Антаниски г. Партениј, на 2 ноември 2023 лето Господово
Чесна е пред Господа смртта на преподобните Негови.
Секогаш сакан и почитуван наш дедо Борис, ти светол лебеду Христов, штедар дарителу наш кој на Црквата Божја ѝ го даде бесценетиот дар, твојата прекрасна и плодна фиданка, твојот син, Старецот наш мил и владика свет, Епископот г. Партениј!
Еве повторно ни заблеска добрината твоја и широкосрдечноста твоја, сега во сета нивна полнота, во сета нивна убавина. Оти, како што сите нас, при нашите монашења, нѐ приведуваше заедно со баба Живка пред Спасителот Христа, под закрилата на твојата неразнишана вера и големата ти татковска љубов, така и сега нѐ собра пред светлината на вечноста Христова, за да ни кажеш дека иако телесно си заминуваш од нас, духом остануваш наша закрила и потпора, наш светол пример за цврстина во верата, за постојаност во молитвата, за добро стоење во справедливоста, за исполнение со светоста. Сега како никогаш досега одекнуваат твоите зборови што ни ги кажуваше како одговор на нашите молби да се молиш за нас на Бога: „Се молам, се молам за сите, оти што ми е друго работа?!“
И навистина, во твојот сталожен и смирен лик, во топлината на твоите светли и продорни очи, во смиреноста на духот, во одмереноста на зборовите, во движењата на телото – во сето твое битие се отсликуваше и препознаваше благодатното дејство на непрестајната Исусова молитва. Ти не говореше многу за молитвата, ама затоа непрестајно ја кажуваше во умот и во срцето. И ни беше утеха и сила на сите нас. Жива поука за нашиот монашки подвиг. Одмор и пристан од бурите на духовната борба. Каква ли само цврстина, сталоженост, спокој и надеж зрачеше твојата родителска физиономија!
И сега, ни станува јасно дека непознатиот монах кого на живо си го видел на почетоците, како седи во дворот на Бигорски и кого потоа го препозна во иконата на Свети Јован Крстител, е истиот тој, Претечата Христов, кој дејствуваше преку тебе, нѐ чуваше, нѐ утешуваше, нѐ подучуваше, како што тебе лично ти вети кога разговараше со него во тоа необично видение. Кога ти го праша: „Оче, кој си ти? Оти, прв пат те гледам, не те познавам. Од каде си и како се најде овде?“ – тој ти одговори: „Јас сум отец Јован и го чувам ова свето место. Затоа, немој да тагуваш за твојот син и за другите што ќе дојдат по него, оти јас ќе бидам со нив. Мои се тие“. Потоа ти повеќе не го виде како монах, но го виде како самиот Свети Јован во иконата негова. Ете, силата негова и заштитата негова дејствуваа преку тебе. Оти, колкупати само, и во најтешки искушенија и притесненија, твојата цврста вера и оптимизам беа светлина и бодрост за нас! Ти беше присутен и во Бигорски и во Рајчица и во Пречиста, со постарите монаси како татко, со помладите како дедо, за да охрабриш, да поткрепиш, да влееш надеж, вера и насмевка. „Не се секирајте“, им велеше на првите монаси и монахињи додека уште беа многу малку, „ќе даде Бог уште многу браќа и сестри“. Кој брат или сестра зборуваше со тебе и не се утеши?! Кој поклоник во манастирите те виде и не те засака?! Која душа те сретна и не се исполни со почит и благодарност кон тебе?!
Те имаше насекаде: во работите за Светињата, во послушанијата, во богослужбите и молитвите, рамо до рамо со монасите. Никогаш не ќе ја заборавиме твојата стамена појава, исправена како столб и свеќа на долгите бденија и богослуженија. Ти совршено сфати дека животот е ништо без Христа и затоа го претвори својот живот во еден непрестаен труд, молитва, слава и благодарност за Него.
Затоа сега, возљубен наш дедо Боро, имајќи ги пред очи зборовите Христови: Јас сум воскресението и животот; кој верува во Мене и да умре ќе живее, те предаваме во рацете на Оној Кого со цело срце свое Го возљуби, за да ја одмори и успокои твојата добра, охристовена душа. Со солзи во очите и со таговна радост во срцата, те испраќаме во градот на живиот Бог, во небесниот Ерусалим, кај Спасителот Христос, кај Царицата Мајка, кај милиот ни Свети Јован кого виде уште на земјата, кај Ангелите и Светиите Божји. Те испраќаме со целив и те молиме, не нѐ заборавај ни отсега, туку како што овде постојано се молеше за нас, така продолжи и оттаму.
Сакан, мил, возљубен, достојно и секогаш споменуван татко и дедо Борис, ти со добар подвиг се подвизуваше, патот го заврши и верата ја запази, затоа блажен е патот по кој врвиш денес, оти ти е подготвено место за почивка.
Нека ти биде споменот светол и вечен!
Добар Рај ти посакуваат твојот син, Владиката Партениј и твоите внуци, монасите од Бигорски и монахињите од Рајчица, Пречиста и Кнежино.
Вечен ти спомен!
