Обраќајќи се кон поклоници од Грција и Кипар, веднаш по Литургијата во спомен на преносот на моштите на свети Јован Златоуст, Неговата Сесветост беседеше во Фанар по повод седумдесетгодишнината од востоличувањето на блажениот патријарх Атинагора и зборуваше за делото и за повеќедимензионалната служба на Мајката Црква.
Вселенскиот патријарх Вартоломеј, кој присуствуваше на светата Литургија што се отслужи во Фанар на 27 јануари, во спомен на свети Јован Златоуст, еден од тројцата светители и вселенски учители на Црквата, чии мошти се чуваат во сечесниот патријаршиски храм, се осврна на долгогодишната работа на Мајката Константинополска црква. Според преданието, Вселенскиот патријарх стоеше на паратронот, додека на патријаршискиот трон беше поставена иконата на свети Златоуст.
Беа присутни, исто така, митрополитите Мирски Хризостом, Калиполски и Мадитски Стефан, Кидониски Атинагора, Јанински Максим, Тарту Илија и Авдиски Кирил, архонтите официјали, верници од Константинопол, како и многу поклоници од странство.
Во својата беседа, Вселенскиот патријарх се осврна на личноста и на бесценетото духовно дело на неговиот претходник, светиот Златоуст, кој беше одведен во прогонство, каде го испушти својот последен здив, зашто не се двоумеше да ги укорува делата и безаконијата на световната власт во неговото време. „Многупати политичарите, особено во областите и во земјите што не се демократски, не сакаат и не прифаќаат критика. Кога еден духовен водач, како свети Јован Златоуст, ќе се осмели да ги критикува, политичката власт го злоупотребува авторитетот за тој да биде затворен, протеран, или убиен. Така и свети Јован Златоуст, овој велик архиепископ Константинополски и вселенски учител, се најде во Ерменија, во Комана“.
Во продолжение Патријархот се осврна и на јубилејот – седумдесет години од востоличувањето на секогаш спомнуваниот Вселенски патријарх Атинагора, кој ја наследи Патријаршијата во едни благопријатни услови, но само после неколку години, заедно со паствата се соочи со многу тешки состојби. Меѓу нив беа и настаните од септември 1955, „тој погром што уништи сè христијанско“, затворањето на Богословското училиште во Халки и намалувањето на дијаспората.
„Вселенската Патријаршија, Црквата што води и страда, сепак издржува. И останува овде, цврста и непоколеблива, ве прима, им се поклонува на своите светители и од нив повторно ги пали светилките на Мала Азија, не само на седумте цркви од Откровението, туку и во многу други чесни и осветени места на нашата вера, во Кападокија, во Понт, во Пергам, во Ефес итн. Го продолжуваме дијалогот со другите цркви, како што беше сонот на патријархот Атинагора; нашата Патријаршија го оживеа автономниот статус на Естонија, даде автокефалија на Украина. Постојано се сообразува со барањата на времињата, има визија за иднината и, што се однесува до неа, Константинополската црква ја исполнува во целост својата вселенска мисија. И, како што би рекол александрискиот поет, никогаш од долгот не отстапува“.
Патријархот Вартоломеј им посака добредојде на групата поклоници од Јанина, од Ламија и од Солун, поточно од парохијата посветена на преподобен Серафим Саровски, при митрополијата на Неапол и Ставропол.
„Митрополитот Неаполски, направи дело достојно за пофалба и ја создаде оваа парохија за нашите славофони браќа, кои се населија во Грција после распадот на Советскиот сојуз, не оставајќи ги да се мачат, туку ја направи оваа парохија каде богослужбите се извршуваат според нивните обичаи, на нивниот јазик и го следат јулијанскиот календар. Со ова уште еднаш се покажа дека тринаесетте дена што го делат јулијанскиот од григоријанскиот календар не се прашање на вера, како што тоа го направија расколниците старокалендарци во Грција и на други места, кои го издигнаа календарот на степен на догма на верата. Сега, пак, последниве години го најдоа и екуменизмот, за да си ги зацврстат своите ставови и се оградуваат од канонската Црква, мислејќи дека таму, во тринаесетте дена и во навредите кон канонската Црква и нејзините служители, ќе го најдат спасението. Но, заблудени се од жална прелест“.
