Со побожност, смирение и длабока благодарност, го празнуваме денеска оној возвишен миг кога Преблагиот Господ наш, Творецот на целата вселена, ни го покажува своето беспримерно смирение. Каков неизмерен акт на љубов е тоа што Он му донесе спасение на родот човечки преку Своето овоплотување! Нема поголема жртва од оваа: Божјиот Син и Слово, Создателот на сè што постои, не се поколеба да го прими нашето кревко и ранливо тело. Он, Кој е опкружен со ангелски хорови на небесата, се понизи до степен да биде носен од старечки раце. Оној Кој седи на небесниот престол, недопирлив за Херувимите и Серафимите, дозволи да биде допрен и повиен во пелени од човечки раце. Со Своето овоплотување, Господ дојде на овој свет не само како цар или владетел, туку, пред сè, како Младенец, бессилен и ранлив, роден во јасли меѓу бессловесни животни и во туѓа земја.
Денешната, пак, слика на обрезание, иако е чин на скромност и послушност, предобразува нешто многу подлабоко – ветувањето за вечниот покој и спасение што доаѓа преку крштението во Светата Троица. Кроткиот Христос Бог не се засрами од плотското обрезание. Он, како Творец на законот, со совршена послушност го исполни Законот, покажувајќи ни дека во исполнувањето на Божествената волја се состои нашиот живот, нашата радост.
Обрезанието на осмиот ден од Христовото Раѓање е не само исполнување на обичајот, туку и предобраз на вечниот живот што ги чека верните во идниот век. Со овој чин, Господ покажува дека иако дојде во образ на човек, Неговата мисија е трансцендентна, надминувајќи ги ограничувањата на времето и просторот и водејќи кон вечната вистина и светлина во Осмиот, невечерен ден.
„Првите шест дена се денови на творенија, на работа. Денот седми е ден за покој, ден Господов. Осмиот ден, пак, е симбол за идниот век, ден на вечното празнување со Христа. Господ Христос се обреза и го исполни во целост Стариот Завет, давајќи ни го во наследство новозаветното обрезание – крштението, кое е внатрешно, духовно обрезание, завет за заедница на човекот со Бога, и труд за зачувување на таа заедница. Зашто според учењето на светите отци, обрезанието, т. е. крштението е отфрлање на телесните задоволства и непотребните желби на душата кои го одвојуваат човекот од Бога. Оваа аскетска симболика во толкувањето на обрезанието ни открива голема тајна. Како што старозаветните верни преку обрезанието давале завет дека ќе Му служат на Бога, така и ние, новозаветниот Израил – Христијаните, преку светото крштение даваме завет дека ’се одрекуваме од сатаната и неговите дела‘ и ’се соединуваме со Христа‘, односно стапуваме со Него во тесен, вечен сојуз. Во Стариот Завет се обрезувала плотта како печат на заветот, а во Новиот завет сме должни ’да го соблечеме гревовното тело‘, т. е. секој грев кој го поткопува нашето заедничарење со Бога.
Многумина го избрале тој пат на подвигот, на служењето на ближните заради Христа, и не само што го одржале заветот даден кон Бога, туку се вброиле и помеѓу Неговите пријатели. Споменот на еден од нив, кој се удостои да биде наречен ’велик и вселенски учител‘, го славиме токму денеска – ’мудриот и верен Василиј, кој беше епископ во Кападокиската област, во градот Кесарија, и кој ги превозгласи спасителните догмати ширум целата вселена. Навистина Василиј е основа на добродетелите, книга за похвали, живот со чудеса, служител на земните, зерцател на небото, прекрасен лист на свештена мудрост, испишан одозгора со Божествени букви‘ (Св. Ефрем Сирин)“.
Епископ г. Партениј, Игумен Бигорски
Вчеравечер, во благословените часови на ноќта, кога тишината го покрива светот и срцата се повеќе склони кон молитва и размислување, нашата света Обител, заедно со притекнатите верници, со молитви и псалмопенија на ноќното бдение, навлезе во тајната на големиот празник на Обрезанието Господово и на споменот на Свети Василиј Велики. Во тие молитвени часови, кога времето како да се запира и нè воведува во една вечна присутност, ние станавме сведоци на таинствениот дијалог помеѓу Бога и човекот.
Денеска, пак, под чиноначалството на нашиот возљубен старец и владика, Епископ Антаниски г. Партениј, беше отслужена Божествената Василиева Литургија, како воспоставување на една жива врска со светоста, каде што се собираат сите нишки на нашето постоење, вткаени со молитвите и благодарењата што се воздигаат кон Небесата.
Πо благодатното евхаристиско тајноводство од страна на нашиот Старец, во свечениот манастирски синодикон следуваше традиционалното прекршување на василопитата, во спомен на Свети Василиј Велики и чудото што тој го направил. Во оваа прилика, Старецот се обрати со татковска поука кон присутниот народ:
„Мили мои, да Му благодариме на Господ Бог што нè удостои да поминеме уште една година во благоста Негова и да Му благодариме за сите добрини со кои нè опсипа во текот на изминатото време и да Го помолиме да не нè лиши од Својата милост и во претстојната година, туку да ни даде време исполнето со добродетели, со желба за подвиг заради Неговото име. И нека Он, Седобриот, ни опрости за сè што сме погрешиле досега, а ние да Му ветиме Нему и на себеси дека следнава година ќе се трудиме да бидеме подобри, вистински, нелицемерни Христијани.
Мислам дека на сите нам ни е јасно колку брзо минува времето на нашиот живот, односно колку самите ние поминуваме брзо низ времето. Токму затоа, нашите сили треба да ги насочиме кон полезно искористување на времето, на добар и правилен начин, како не би нè проголтало во нашата духовна заспаност и мрзоволие. Оти, нашиот Спасител и Добротвор нè повикува на будност и внимателност: Внимавајте, бидете будни и молете се, зашто не знаете кога ќе биде часот (Марко 13,33). Грижејќи се за нас, сака да бидеме во Неговиот кораб – Црквата, каде што Он е кормиларот. Наоѓајќи се во тој кораб со вера во Него и постојано управувајќи го нашиот поглед кон Кормиларот Христос, ние нема да бидеме проголтани од времето, туку ќе го надминеме и ќе преминеме во безвремието, во Царството на нашиот Отец небесен. Оној Христијанин кој се труди евхаристиски да живее, не само што го очекува излегувањето од времето и настапувањето на вечниот живот, туку тој и го претвкусува тоа вечно време во Христа Исуса.
Ги замолувам сега особено моите браќа монаси и сестрите монахињи: да бидеме подобри служители Божји, поголеми подвижници, да даваме добар пример. Животот во манастир е една арена, една силна борба. Впрочем, и животот на световните луѓе, на сите вас коишто, еве, сте дошле овде да прославите заедно со нас – животот ви е една борба. Луѓето се надеваат на молитвите и на подвизите на монасите. Очите на многу Христијани се вперени во вас. Тие се потпираат на нашите пости, на нашите молитви, подвизи, воздржанија. Да Го молиме Господ да ни дава сили во годината што претстои, та да не ги изневериме сите оние кои во нас гледаат надеж. Најнапред, да не Го изневериме Христа, туку нашите очи да бидат секогаш втренчени кон Него и Он нема да не остави, ќе ни даде сили, за успешно да го завршиме патот по кој сме тргнале. Ќе повторам пак: следното Лето Господово да ни биде исполнето со ревност за подвизи, за воздржание, за добродетели, за тоа да Му угодиме на Бога, бидејќи – не заборавајте, возљубени мои монаси, браќа и сестри – дека во таа арена, во таа борба на овој живот, вие сте на првата борбена линија.
Нека ни е благословено Новото Лето на добрината Господова! За многу години!“
