„Јас сум воскресението и животот, кој верува во Мене, и да умре, ќе живее“ (Јован 11,25).
Во светлината на ова ветување, во созерцателната тишина што ги обвива деновите пред светата Педесетница, кога Црквата се подготвува да ја прими полнотата на Светиот Дух, свештената Бигорска обител, верна на диханието на православното предание, со ревност и со радост го отслужи целиот дневен богослужбен круг на задушницата.
Овој спомен за покојните, кој толку лесно се заборава во модерниот свет, за Црквата не е ниту тажна носталгија, ниту само обреден долг, туку жив и свет чин на љубов, вистинско изразување на верата дека смртта не е крај, туку премин; не разделба, туку тајна на чекањето на обновата во Христа.
Вчеравечер, собрани околу нашиот Старец, Епископот Антаниски г. Партениј, по заупокоената Вечерна богослужба, отслуживме парастос – молитвен израз на љубовта што продолжува да постои дури и кога зборовите веќе замолкнале. Со трепет во душата си спомнавме за сите наши упокоени отци, браќа и сестри, дедовци и прадедовци, роднини и пријатели – познати и непознати, блиски и далечни, за сите чии имиња се впишани во вечната меморија на Црквата.
Секоја стихира што ја пеевме во спомен на заспаните во Господа беше изблик на воскресенска надеж среде минливоста на овдешниов живот. Да, Црквата има надеж. Црквата е надеж. Таа не заборава, зашто љубовта никогаш не престанува, никого не заборава. И кога сè ќе стивне, молитвата на Црквата продолжува. Педесетница доаѓа – Духот Животодавецот ќе слезе. И ние денес, стоејќи на овој праг, го подготвуваме местото на љубовта, за и упокоените да бидат опфатени со тој животворен здив.
Задушницата е победа над заборавот, Литургија на љубовта, знак дека човековото битие е вечно.
Христе милостиви, Кој воскресна од мртвите и Кој владееш над живите и над мртвите, упокој ги душите на оние кои ни претходеа во животот, и со нив удостој нè на заедничарење во вечната Педесетница на Царството Твое. Амин.
Вечен им спомен!
